AULUS   RAPAX     

          ALIAS   KLEPTOMANIX

TRAGICOMOEDIA A LUPO BORUSSIAE SCRIPTA PRODUCTAQUE

DRAMATIS PERSONAE:

ERSTE  SPRECHERIN (LATEINISCH) ................. Katja Rössel
ZWEITE SPRECHERIN
(DEUTSCH) .................... Elke Klawuhn
ERSTER OHM-SCHÜLER
......................................Wolfram Janner
ZWEITER OHM-SCHÜLER
.................................. Stefan Puttke

AULUS RAPAX,
Räuber und Dieb .............................Tobias Bieberle

LUCIUS LUPUS, Multimillionär ................................. Rüdiger Clemenz
MORDAX
, Sklave des Lucius Lupus ......................... Marcus Weichelt
NARRATORES TELEVISIONIS ROMANAE
...... Susanne Gräf, Marcus Weichelt
PRAETOR,
Polizeipräfekt von Rom  ......................... Michael Jähner
CLEOBULA,
Freundin des Aulus Rapax  ................... Kerstin Barsun
ANTONIUS
, Faktotum der Cleobula  .......................... Michael Rieß
ANTIPHILA,
noch eine Freundin des Aulus Rapax ..... Irene Haffa
ARGENTUMDONIDA
, Geldabschneider  ................. Thomas Körner
SPURIUS,
Gefängniswärter  ........................................ Matthias Faigle
IUDEX,
strenger aber ungerechter Richter  ................... Michael Szekely
MINISTER IUDICII,
Gerichtsdiener .......................... Michael Rieß
IMPERATOR ROMANUS,
Kaiser ............................ Ronny Schötz

LEO FEMININI GENERIS,
Löwin  .......................... Soheila Salehi
MILITES, SERVAE, SERVI,
etc. ............................. Christian von Schamann, Jörg Hörmann,Thomas Meyer, 
                                                                                      Andreas Weißenberger, Peter Hünnemeyer, Rüdiger Hartwig, 
                                                                                      Marlis Rekow, Michaela Stanoschefsky

              PRAETEREA:

CURATOR LUCIS (Beleuchtung) und Bau der „Zeitmaschine“....Thomas Prietz 

SCAENA („Bühnenbild“)  .......................................................... Thomas Mangold, Andreas Bege, Jens Nagel

 MUSICA  .................................................................................. Wolfgang Kierner
TEXTUM SUFFLANT
(„Souffleusen“)  .…………………………Carolin Quis, Andrea Heimberger

    Im Rahmen des 2. Erlanger Schultheater Festivals präsentiert die Klasse 8a des Ohm-Gymnasiums zwei Aufführungen des lateinischen Krimis AULUS RAPAX:
 Dienstag, 28. Juni 1983  20.30 Uhr,  Donnerstag, 30. Juni 1983  18.00 Uhr
Theater in der Garage

                                   AULUS RAPAX, alias Kleptomanix

PROLOGUS/CAPTATIO BENEVOLENTIAE                         EINFÜHRUNG

Fiat Lux!                                                                    ¢ Es werde Licht! (Scheinwerfer an)

Auditores spectatoresque probi honestique!                ¢  Hochverehrtes Publikum, geschätzte Anwesende!

Nil admirari!                                                              ¢ Sie werden Ihr blaues Wunder erleben!

Salutem vobis dico, amatoribus                                  ¢ Ich begrüße die Liebhaber des Lateins und
Latinitatis praesentibus futurisque.                                    und solche, die es werden wollen.

Praebete aures vestras silentiumque                           ¢ Ruhe und Aufmerksamkeit sind
servate!                                                                        
die erste Bürgerpflicht.

Hic et nunc spectabitis spectaculum,                          ¢ Hier und heute werden Sie ein Schauspiel
quod numquam umquam alibi mundi                              
zu Gesicht bekommen, das noch niemals
peractum est.                                                                irgendwo auf der Welt aufgeführt worden ist.

Ut modeste uno verbo dicam – nota bene –              ¢  Kurzum, und bescheiden wie wir sind, es
primum in mundo agitur.                                                  handelt sich um eine „Welturaufführung“.

Videbitis audietisque fabulam criminalem                   ¢ Sie werden einen durch und durch „unmoralischen“ 
sine ullis moribus scriptam, qua re                                  Krimi zu sehen bekommen, der
        beweist, dass
demonstratur nihil novi sub sole esse.                             alles schon einmal da gewesen ist.

Nam non exempla, sed divitiae                                  ¢  Frei übersetzt (nach Goethe): „ Nach Golde
trahunt.                                                                           drängt, am Golde hängt doch alles.

Spectaculum nostrum tantum illi,                               ¢ Unser Stück werden nur Leute mit starken
quibus nervi firmi sunt, sine ullo damno                          
Nerven ohne seelischen Schaden überstehen.
animi tolerare poterunt.

Vel ii, qui saepius televisione utuntur.                        ¢ Oder wahrhaft abgebrühte Fernsehzuschauer.

In fabula nostra agunt:                                                    In unserem Stück treten auf:

   AULUS RAPAX, latro et fur, alias                                       Aulus Rapax, ein Räuber und Dieb, alias
  
Kleptomanix, qui est in puncto morum                                   Kleptomanix, der in punkto Moral
  
sub omni canone                                                                   unter aller Kanone ist

   LUCIUS LUPUS, Romanus divitior                                     Lucius Lupus, ein römischer Multimillionär
  
Croeso, qui habet numerum secretum                                    und potentieller Steuerflüchtling
  
Helveticum tributa vitaturus                                                    Mit einem Nummernkonto in der Schweiz

   MORDAX, servus Lucii Lupi                                             Mordax, Sklave des Lucius Lupus

   Duo NARRATORES TELEVISIONIS                          Zwei Fernsehansager(innen)

   PRAETOR ET PRAEFECTUS Policiae                            Der Polizeipräfekt von Rom.
  
Romanae.

   CLEOBULA, amica Auli Rapacis                                        Cleobula, Freundin von Asulus Rapax

   ANTONIUS, rara avis, at homo sapiens,                              Antonius, ein seltener Vogel, doch ein Mann 
  
qui est  Cleobulae „fac totum“                                                mit Durchblick, fungiert als Cleobulas Faktotum

   ANTIPHILA, altera amica Auli Rapacis                              Antiphila, noch eine Freundin des Aulus Rapax   
                                                               

   ARGENTUMDONIDA, amicus Auli                                Argentumdonida, Freund des Aulus Rapax,
  
Rapacis, qui pecuniam pecunia miro modo auget                   Geldabschneider oder -  auf neudeutsch -
                                                                                               
„Anlagenberater“ 

   SPURIUS, custos carceris, qui vinum                                 Spurius, Gefängniswärter, der ein gutes
  
non contemnit                                                                     Tröpfchen nicht verachtet

   IUDEX, severus at inustus                                                 Ein strengerm, aber ungerechter Richter

   MINISTER IUDICII                                                      Ein Gerichtsdiener

   IMPERATOR ROMANUS, qui semper                        Ein römischer Kaiser, der sich das Motto zu
  
illud „Oderint, dum metuant.“ habet in ore                            eigen gemacht hat: „Mögen sich mich ruhig 
                                                                                             
hassen wenn sie mich nur fürchten.

   Quattuor MILITES                                                          Vier Soldaten

   Et postremo: LEO ferocissima, feminini generis                  Und schließlich eine wilde Löwin

Et nunc medias in res!                                                    Und jetzt „Bühne frei“/„Vorhang auf!“

[In der „Neuauflage“ außerdem: CANTORIX, bardus carminum popularium und HERCULES, vir firmissimus und andere]

I. SCAENA PRIMA:  „Der Ohmsche Zeitgenerator“                  (Schüler(in) A + B)

S A: O.K., das war's, unsere Zeitmaschine ist für den ersten Erprobungs­einsatz startklar. All Systems go! Ready for time-trip!

S B: Moment mal, wir haben noch gar nicht die Zeitrichtung eingestellt. Wo soll denn die Reise  überhaupt hingehen?

SA: Is’ doch klar, Mann! In die Zukunft natürlich, nach UTOPIA.

S B: Alles, nur das nicht! UTOPIA, das war doch letztes Jahr. Also bitte nicht schon wieder. Außerdem hängt mir der Science-Fiction Horror Picture Quatsch langsam zum Hals raus. Wenn, du auf Science-Fiction stehst, kannst du ja ins MANHATTAN [CINESTAR, CINECITTA etc.] geh’n.

S A: Also erstens ist das Schleichwerbung und zweitens hast du Recht. Die Science-Fiction Masche brauchen wir eigentlich nicht auch noch mitzumachen.

S B: Gut, dass wir uns einig sind; außerdem is’ bei der Zukunft eh’ net sicher, ob sie überhaupt stattfindet, das wird vielleicht eine Reise ins Nichts.

S A: Na, na! Du gehörst wohl zu den No-Future Freaks. Aber, wenn ich mir’s recht überleg’, die Idee, in die Vergangenheit zu verreisen, hat durch­aus was für sich.

S B: Zum Beispiel zu den Höhlenmenschen? (macht entsprechende Grimassen, grunzt und nagt an einem imaginären Knochen).

S A: Ach was, du Blödel! Du musst das Ganze vom Nützlichkeitsstandpunkt her seh’n.

S B: Wie meinst’n des?

S A: Schau her, wir könnt’n doch einfach ins alte Rom fahren und alle Lateinschulaufgaben der Welt können uns nix mehr anhaben. Wir in­formieren uns einfach aus erster Hand,  beim Cicero oder so 'nemTyp.

S B: Genau, und dann könnt’ ma auch ein für allemal klären, ob's „Zizero“ oder „Kikero“ heißt.

S A: Also, ans Gerät!

S B: Moment, da is’ doch noch des Problem mit der Zeitskala, ich mein’ die Genauigkeit.

S A: Stimmt, die Skala is’ wirklich nur so ’ne Art Anhaltspunkt. Am besten wir stell’n einfach auf „Vergangenheit“, dann seh' ma schon, wo wir hinkommen.

SB: VERGANGENHEIT eingestellt! Time-trip läuft! (Musikeinspielung: etwa 10 Sekunden, Bach, Toccata und Fuge d-moll; es er scheint ein Mann im schwarzen Talar, eine Proklamation festnagelnd)

S A: Mann, o Mann, des is’ doch kein alter Römer, der müsst’ doch 'ne Toga anham’. Und erst die Musik!

S B: Stimmt! Wir sind nicht weit genug in die Zeit hineingereist. Des is’ doch der Martin Luther mit seinen Thesen. Des war vor rund 500 Jahr’n, glaub’ ich.

S A:   Also müss’ ma noch weiter zurück.

S B:   O.K., weiter zurück.

S A:   Bin ja gespannt, wo wir jetzt landen.   (Musikeinspielung etwa 20 Sek.)

         (Es erscheint ein großes Ei auf der Bühne, dem ein weibliches Wesen entsteigt, auf dessen T-Shirt  „ROMA“ steht.)

S B: Schau, da steigt was aus dem Ei.

S A: Logo, des is doch die Sache mit „753 Rom kroch aus dem Ei“.

S B: Also sin’ wir dies’ Mal zu weit in die Vergangenheit geraten.

S A: Wenn wir in die Zeit vom Cicero kommen wollen, müssen wir also den Zeithebel auf diesen Punkt der   Skala stellen. Hoff’ ma’, dass es diesmal klappt.

S B: Aller guten Dinge sind drei. Auf ein Drittes! Ready, steady, go !!! (Es erscheinen Mordax und Aulus Rapax)

II. SCAENA SECUNDA "Ein zwielichtiger Besucher" (MORDAX: M; RAPAX: R)  

M: Momentum! Quo vadis?                                             [S A + S B : Wahnsinn, die sprechen doch wirklich

R: Ehem, paululum ambulo, quod certe vetitum non est                             Latein! Das schau’ ma’ uns jetzt an.

      Quis tu es? Esne tu Lucius Lupus?                                               Die beiden Schüler treten zur Seite.]       

M: (Putzt das Familiensilber, Vasen etc.) Quid rogas? Ego non sum Lupus dominus, sed Mordax servus.

R:  Non servum, sed dominum videre volo.

M: Errare humanum est. Frustra ades, nam dominus domi non est.

R:  Et domina Albia? Ubi est haec?

M: Cur rogas? Dominus et domina absunt.

R:  Quid ais? Quis domi est?

M: Ego et alii servi domi sunt. Domi esse debemus. Sed otium habemus. Iucundissimum est. Nam non semper laboramus, si dominus dominaque absunt.

R: Beatus ille, qui procul negotiis, ut Horatius dixit. Sed dic mihi: Ubi sunt alii servi? Eos non video.

M: Quid hoc est ad te? Festina lente! (springt auf und scheucht R vor sich her) Num tu es dominus ? Nonne ego  satis sum tibi? Quid rogas? Quid vis? Non amo faciem tuam improbam. Nil tibi hic agendum est. Quod est nomen tuum? Ah, nunc memini. Puto te latronem furemque Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem, esse. APAGE! (rührt sich nicht von der Stelle) I, quid stas lapis? Nonne me audivisti?    A P A G E celerrime, si vitam  tuam amas. Male sit tibi! (Mordax jagt Rapax davon)

 

III. SCAENA TERTIA"Aulus Rapax bei der Arbeit"            (LUCIUS LUPUS: L; R) 

L: (hält gerade Siesta) Puto me satis quievisse. Nunc pecuniam meam numerabo, id quod mihi maximum gaudium affert. O pecunia mea! Nemo domi est. Ita nemo me pecuniam numerantem observare potest. (steht auf, geht zu seinem Tresor, holt eine Kassette heraus und fängt an zu zählen, wobei er die Gold- stücke durch seine Finger gleiten lässt) Centum, centum .... (Musikeinspielung: „Money, money“ von ABBA oder   Pink Floyd: „The dark side ...“)  mille, mille, duo milia. Pecunia! Ah, pecunia! Nervus rerum.

R: (kommt von hinten auf die Bühne, ohne dass ihn L bemerkt; R gibt bei jeder passenden und unpassenden Gelegenheit Sentenzen von sich, so auch jetzt) Hic Rhodus, hic salta! Alea iacta est. (schleicht sich von hinten an) Heus tu, Lupe!

L: (noch mit Geldzählen beschäftig und ohne sich umzuschauen) Noli turbare circulos meos! Persona non grata es. (versucht das Geld zu verstecken) Otium cum dignitate ago. Praeterea, tibi non sum „Lupus”, immo dominus ! Quid est?

R:  Me specta, amice! (L sieht R mit gezücktem Dolch)

L:  Obsecro, quid est hoc? Quid vis, improbissime?

 

R:  Pst, tace! Nam haec est sica! Sica te necabo, nisi pecuniam mihi statim dederis.

L: Mordax! Servi mei! Auxilio mihi venite!

R: Haha, servi absunt, quod in Circo Maxime ludis gaudent. Non ignoro eos abesse. Noli clamare, stultissime! Nemo te audiet, quod nemo domi est.

L: Ita est. Uxor mea Albia quoque abest; cum amica enim ambulat.

R: Laudo! Optime! Quid ergo cessamus? Da cito! Ut est in proverbio: „Bis dat, qui cito dat.”

L: (stellt sich dumm) Quid vis me tibi dare? Non intellego.

R: Etiam rogas? Da mihi pecuniam, Lupe! Pecuniam, inquam, desidero.

 L: Non habeo. Pauperrimus sum. Servi mei pigri sunt et inflatio pecuniae in dies crescit. Praeterea pecunia mea in Thesauro Publico Romano est.

R: Haha! Nonne me stultum putas? Si tacuisses, philosophus mansisses. Non ignoro, ubi pecunia tua sit. Iam spectavi! Ibi est. Da!

L: Improbissime! Numquam tibi pecuniam dabo.

R: Quousque tandem! Da mihi pecuniam. Haec est mea ultima vox. Da mihi pecuniam stante pede. Quod dixi, dixi!

L: Hic est. (überreicht R widerwillig das Geld) Sed brevi Praefectus Policiae Romanae te captabit. Pecunia non diu gaudebis. O pecunia, pecunia!

R: Nemo me captabit. Vale, vale! Tibi dominaeque salutem dico. Sum callidior quam vos omnes. Iucundi acti labores! Veni, vidi, vici! (R ab)

L: Adeste mihil! Latro me pecunia privavit. Adiuvate me! Adeste mihi! Cito! Cito! Properate ad me! Latro tabulam rasam fecit! (ringt die Hände ) O dies ater! O tempora, o mores!

 

IV. SCAENA QUARTA   "Hodie - Televisio Romana. pars prima"(Ton ZDF “heute”)NARRATOR TELEVISIONIS : N1, N2; PRAEFECTUS: P)

N1: Haec est Televisio Romana! Urbi et orbi praesentamus nuntios novissi-mos. Spectatores auditoresque carissimae carissimique audite nunc nuntium magni momenti.

       Horribile dictu! Latro quidam, nomine Aulus Rapax - alias Kleptomanix -  in villam Lucii Lupi, viri divitissimi, penetravit et sica ei  institit. Circa mille milia sestertium raptavit celerrimeque avolavit. Audite nunc praetorem, qui est Praefectus Policiae Romanae. Praetor, quaeso, dic nobis, quid acciderit.

P: Gratias! Iam audivistis Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem, circa mille milia sestertium raptavisse. Haec est maxima summa umquam ab aliquo Romae raptata. Aulus Rapax est vir periculosissimus; nam sica armatus est. Itaque vos omnes rogo, ut caveatis. Qui eum captaverit, praemio mille sestertium donabitur.

N1: Huius latronis imaginem videre possumus?

P: Certe potestis. Habeo Aulum Rapacem in effigie. Spectate: hic est Aulus Rapax. (zeigt ein Bild her)

N1: Gratias tibi ago, praetor! Repetitio est mater studiorum: Qui Aulum Rapacem captaverit, praemio mille sestertium donabitur, sed iterum vos admoneo, ut caveatis, cum Aulus Rapax sica armatus sit.

N2: Et nunc audite reliquos nuntios diei!

       Roma: Pontifex Maximus e Polonia, ubi a magna multitudine hominum miro amore ardentique studio exceptus et salutatus est, Romam rediit.  [Die Fernsehnachrichten müssen bei einer Neuaufführung

       selbstverständlich aktualisiert werden!]

       Et nunc nuntii provinciales: Franconia. Ohm-Gymnasium praeclarissimum nunc centum quinquaginta annos floret; quare in oppido Erlangensi cives tres dies festos agunt. [bzw. irgendeine aktuelle Nachricht

       Der jeweiligen Schule!“]

Et nunc momentum, quod omnes expectavimus! LOTTERIA ROMANA! Videamus, cui Fortuna hodie   faveat. Rota felix, quasi machina Fortunae, a Praefecto ipso probata est.

P:  (nickt) Ita est.

N2: Nunc numerus fortunatus sorte legitur. (setzt „Glücksrad“ in Be­trieb, verschiedenfarbige Tennisbälle mit den entsprechenden Zahlen werden von der Maschine „ausgespuckt“)

Numerus primus: quattuor! (die Zahlen werden jeweils angeschrieben) Numerus secundus: septem! Numerus tertius: unus! Numerus quartus: unus!

Repeto: Numerus fortunae est quadraginta-septem-undecim! Numerus clausus est!   Transmissio televisoria finita est.

 

V. SCAENA QUINTA  "Rapax sucht Unterschlupf bei seiner Freundin Cleobula" (CLEOBULA: C; R; ANTONIUS: An; ARGENTUMDONIDA: Ar; ANTIPHILA: A; MILITES: Ms; PRAEFECTUS/PRAETOR: P;)

C: Televisio Romana stultissima est! Semper idem. Et Lotteria Romana! Maxima fraus est! Iam iterum fortunatus numerus mihi evasit! Sed nuntius magni momenti ad Aulum Rapacem pertinens me valde delectat. Forte eo modo plus pecuniae accipiam. Mihi enim persuasum est Aulum brevi ad me propera-turum esse, ut se et pecuniam raptatam hic occultet. Nemo suspicatur eum huc venturum esse. Mille milia sestertium! (man hört Aulus bereits singen und vor sich hin pfeifen) Ah, iam vocem dulcem eius audio. (R kommt auf die Bühne) O amice carissime!

R: Salve, Cleobula, amica carissima! Non ignoro te me amare, sed nunc me amabis perpetuo! Multam, multam pecuniam habeo.

C: Quod mihi ignotum non est!

R: Non intellego. Quomodo potes scire me multam pecuniam habere?

C: Televisione Romana nuntiatum est. Scio te mille milia sestertium raptavisse. Etiam imago tua  monstrata est.

R: Vere? Num mihi timorem inicere vis? Res minime iocosa est.

C: Extra iocum verum dico. Sed ne timueris! Hic tutus eris. O nunc sumus divitissimi!

R: Ita est. O Cleobula, sum beatissimus! Nunc tandem in Graeciam navigare possumus. Quam gaudeo! Athenas visitabimus, urbem pulcherrimam templis theatrisque exornatam.

C: Tabernisque!

R: Et tabernis, ita est. Tum ad insulam Cretam navigabimus, ubi labyrinthum praeclarissimum Minotauri spectabimus. Deinde ad insulam Rhodum navigabimus. „Hic Rhodus, hic salta!“ (macht einen Luftsprung vor Freu­de)

C:  Etiam colossum Rhodi, illam statuam ingentem, videbimus?

 R: Videbimus illud miraculum mundi. Etiam videbimus Alexandriam, illam urbem pulcherrimam et pyramides Aegyptias.

 C: Camelis vehemur.?

R: Camelis vehemur et in Nilo natabimus.

C: Ah, Nil est Nilo mirabilius!  Dic, amice, quando navigabimus?

R: Quo citius, eo melius. Cras  navigabimus; sed nunc gaudeamus! Apporta vinum, Cleobula! Etiam invitemus amicos nostros. Convivium laetum, immo laetissimum celebremus! Bibamus et cantemus! Convivium sine amicis tristissimum est. Antoni! (das Faktotum schlurft auf die Bühne)

An: Quid est, optime imperator? (ironisch!) Cur clamas ut monstrum? Bene audio.

R: Tace! Audi! Propera ad amicos meos et dic eis nos convivium hie agitare. Vinum habemus. Carmina cantabimus. Laeti erimus!

An: (kennt die Sprüche des R) Et cetera, et cetera - ad infinitum! Quem autem vis invitare?

R: Amicos meos, stultissime!

An:   Sed qui sunt amici tui? Ignoravi te amicos habere.             

R: Multos amicos habeo. (muss überlegen) Argentumdonidam, Antiphilam .... [plus Cantorix, „Neuauflage“]

C:  (C fällt R ins Wort) Antiphila, ista femina? Num amica tua est?

R:  Fuit amica. Non iam est, sed de absentibus nihil nisi bene. (zu An erst laut, dann flüsternd) Antoni!         Cito! Sed cave tibi. Mihi persuasum est Policiam Romanam me ubique investigare. Si illi te videbunt, maximum periculum nobis omnibus instabit.

         An: Nemo me videbit. Omnes viae urbis mihi notae sunt. Remeabo brevi cum (ironisch) „amicis“   tuis! Valete!

R/C: Vale! (An ab)

R:  Antonius, factotum tuum, re vera avis rara est.

C:  Assentior, sed certe non solum fidus, sed etiam homo sapiens est.

R:  Spero eum fidum esse - aliter in periculo maximo erimus. Et nunc vinum apporta, carissima!

C:  Carissima? Et Antiphila? Cur eam invitavisti? Puto te me non amare. Ceterum: ubi est pecunia raptata? Antiphilae dedistine?

R: Non ita est. Verum dico. Occultavi in loco abdito et secreto. Ego solus scio, ubi pecunia sit. Sed post convivium tibi monstrabo.

C: O Rapax! Spero te mihi verum dixisse. Nunc vinum apportabo. (C ab)

R: Difficillimum est! Duae feminae, Cleobula et Antiphila. Amo Cleobulam, odi Antiphilam. Et vice versa: Odi Cleobulam, amo Anti­philam. Carmen Catulli mihi nunc in mentem venit, quod incipit: „Odi et amo …” Circulus vitiosus est. Sed variatio delectat.

C:  (kommt mit Wein, Gläsern und etwas zu essen zurück) Quid ais, carissime?

R:  Nihil, nihil.

C:  Prosit! Ede, bibe, lude! Post mortem nulla voluptas!

R: Ergo bibamus. Prosit! „Nunc est bibendum, nunc pede libero/ pulsanda tellus ...”(kostet den Wein) Hoc vinum egregium est, „egregissimum“ (sic), ut ita dicam. Utinam di latronibus furibusque semper adsint!

C:  Hodie affuerunt, haha! Et cras nobis iterum aderunt.

R: (wird immer ausgelassener) Affuerunt, adsunt, aderunt!

C:  Rapax, ne clamaveris! Omnes te audire possunt.

R: (nicht mehr ganz nüchtern) Omnes, omnes!

C: (die „Freunde“ nahen) Audio homines appropinquare, tace! Obsecro te, tace!

R: (A, Ar und An treten ein) Salvete amici! Salutem vobis dico. (R macht schon einen leicht angeheiterten Eindruck) Edite et  bibite nobiscum!

Ar: Salve, Rapax! Quid novi? (auch die anderen begrüßen sich) Dic mihi, quae sit causa huius convivii! Quare gaudetis? (nimmt einen tiefen Schluck)

R: Gaudeamus, quod ... (stottert) quod non in carcere sum. Haec est satis causae, annon? Bibite! Cleobula apporta plus vini !

C: (gibt die Aufforderung an das Faktotum weiter) Antoni, non ignoras, ubi vinum sit. Propera, si vitam tuam amas .

An: Festina lente! Plenus venter non currit libenter. (An ab)

Ar: Habeo equidem veram causa celebrandi, quod Lotteria Romana mihi favit. Fortunatus numerus quidem iam ante mihi notus erat, quod rota felix, vel „machina Fortunae”, a me manipulata erat. Haha! Sed nunc in vino veritas! Sit mens sana in corpore sano aut, ut dicunt in oppido Erlangensi: „Siemens (sic) sana, Erlangen sana!” Bibamus, bibamus! (An kommt mit einem Tablett voller Gläser, vielleicht auch etwas Essen, herein) Et nunc cantemus! (fängt an zu singen, die anderen fallen ein)   [siehe auch „Neuauflage“]

                                   1) Gaudeamus igitur,                                                   2) Pereat tristitia,

                                                iuvenes dum sumus!                                                      pereant osores,

                                               Post iucundam iuventutem,                                             pereat diabolus,

                                               post molestam senectutem                                             quivis manet sobrius

                                               nos habebit humus.                                                        atque irrisores.

 C: Amici, temperate vocibus vestris paululum, ne Policia Romana nos hic inveniat Aulumque captet. Aulum enim captare non debent, quod cras cum Aulo in Graeciam navigabo. O quam gaudeo ! Beatissima sum!

 A: Tu  cum amico  meo Aulo? Numquam! Iam pridem Aulus dixit se in Siciliam mecum navigaturum esse. Mente capta es!

C: Tace, femina improbissima! Aule, quid isti promisisti?

R: Ego non, ego ... (fängt an zu stottern)

A:  Tu nil amas nisi pecuniam Auli, non Aulum ipsum! Novi te, avara es!

C: Avara? Nisi taces, te lumine oculorum privabo ! (macht die Geste des Augenauskratzens) Te , te ...

A: Noli me tangere! Bestia!

Ar: Feminae , feminae ! Semper idem! Praestat me nunc abire.

An: Recte dixisti, te sequar. (Ar und An ab)

Ar: (beim Hinausgehen) Amantes, amentes! Aule, cur non respondes? Dic mihi! Ubi est pecunia raptata? Num isti dedisti? (zeigt dabei auf A)

A: „Pecunia raptata“, non intellego.

C: Tace, femina improbissima! Aule, te  rogavi!

R: Ego, ego ... (stottert wieder)

C: Ah, nunc intellego! Mihi persuasum est vos pecuniam raptatam aliquo loco secreto occultavisse. Aule, malum, nulla re nisi timore Policiae Romanae oppressus ad me confugisti. O mendax! Te odi ! Sed non diu pecunia raptata gaudebitis! Policiae Romanae omnia narrabo.(in diesem Augenblick stürmt die durch das allgemeine Geschrei alarmierte Policia Romana unter Führung des Praefectus herein, außerdem ist Mordax dabei, um Aulus Rapax zu identifizieren)

R:  Periculum instat! Fugae vos mandate! Periculum in mora! Policia Romana! (die Soldaten nehmen R in den „Polizeigriff“ )

P: Sero est. Ne loco cesseritis! (die „Gaunergesellschaft“ versucht trotz­dem zu fliehen) Ne   cesseritis! Aulum Rapacem investigamus. (wen­det sich an M) Mordax, istene Aulus est?

M: Ita est. Bene eum novi.

P: Tenete eum et in carcerem publicum ducite! Nunc pecuniam raptatam investigate! Investigate ubique diligentissime !!! Ubi corpus delicti est? (die Soldaten fangen an zu suchen)

C: (zu R) Improbissime, in carcere vitam agitato! Numquam te visitabo. O te odi!

P: Tace, femina! Nonne scis, ubi pecunia raptata sit?

C: Ego? Utinam scirem! Mihi persuasum est eum pecuniam aliquo loco secreto occultavisse. Hic non est.

Ms: Pecuniam invenire non potuimus, quamquam ubique diligentissime investigavimus.

   P: Aulum Rapacem in carcerem ducite ! (drohend) Ibi nobis omnia - iterum dico - omnia - narrabit, si vitam suam amat.

R: Heu me miserum! (R wird abgeführt) Sed memento: hodie mihi, cras tibi!

 C:  (schadenfroh) Suum cuique!

A: (traurig) Sic transit gloria mundi. (wieder Hoffnung schöpfend) Sed nondum omnium dierum sol occidit.

VI. SCAENA SEXTA    "Rapax im Gefängnis"  (R, A, SPURIUS: Sp)

Sp: Aule, Antiphila adest et te visitare vult.

R: O, hoc nuntio valde  delector.

Sp: Scis vetitum est    Praefectus expressis verbis dixit nemini licere te convenire. Sed  p e c u n i a ….

R:  ….  non olet!

Sp: Ita est. Aut, ut aliter dicam, manus manum lavat. Praeterea: pecunia sola non reddit hominem beatum, sed animum levat, ut Germani dicunt.

R:  Recte dixisti. Pecuniam accipies. Et nunc Antiphilam duc in carcerem. (Sp geht hinaus, um A zu holen) Amor vincit omnia. Antiphila quasi dea ex machina est.

A:  (A wird von Sp hereingeführt) Ut vales, carissime?

R: Non sum, qualis fui. Sed dum spiro, spero. Iste locus autem tristissimus est. Adiuva me, Antiphila!

A:  (flüstert) Ne desperaveris! Bono animo es! Habeo enim consilium callidissimum, quo te liberabo,  (Sp kommt näher und möchte das Gespräch belauschen)

R:  Volumus colloqui de re privatissima. Antiphila tibi centum denarios dabit, nisi nos turbabis.

Sp: Ah, intellego. Ante ostium expectabo. (will nach draußen gehen) Sed quid video? Quid hoc est? (deutet auf Antiphilas „Fresskorb“)

A:  Cibos Aulo apportavi, quod   mensa  carceris Romani modestissima est.

R:  Aqua et panis - est vita canis!

Sp: Ita est! Num putas Carcerem Publicum Romanum  hospitium esse? Cibi condimentum fames est. Momentum, omnia videre debeo. (inspiziert den Korb) Aha, panis, mala, caseus, vinum. Habeas!

  A: Custos liberalis et nobilis es. Hoc vinum (holt die Flasche heraus) etiam tibi placebit, Spuri. Satis vini habeo. Visne bibere aliquid?

Sp:  Vetitum est vinum in officio, bibere, sed paulum, paululum vini non nocebit.

A: Ita est. (entkorkt die Flasche, schenkt Sp Wein ein und streut - für die Zuschauer deutlich sichtbar - ein weißes Pulver in den Wein; dann schenkt sie sich selbst ein)

Sp: (möchte R an sein Versprechen erinnern) Rapax!

R: (ironisch) Quid est, „amice“?

Sp: Bene meministine, quid dixeris?

R: Dico multa, si dies est longus.

Sp: Denarii !!!

R: Ah, denarii. Nunc memini. Paene oblitus sum. Certe accipies, quod meruisti. Ne dubitaveris!

Sp: Gratias tibi ago. Et nunc bibamus!

A: (reicht Sp das „präparierte“ Glas) In vino  veritas! Prosit!

Sp: Prosit! Hm! Hoc vinum profecto egregium est. De gustibus non est disputandum. Nunc ante ostium expectabo. Ne diutius collocuti sitis!

A: Colloquium brevissimum habebimus. (Sp geht will vor die Tür gehen, fängt plötzlich an  zu torkeln und fällt wie vom Blitz getroffen so um, dass die Beine gerade noch in die Bühne hineinragen) Aule, vide, id, quod apportavi!

R: Iam vidi: panem, mala, caseum, vinum apportavisti.

A: O sancta simplicitas! Non solum apportavi ea, quae vides, sed id, quod non vides.

R: Non intellego!

A: Panis non ad edendum aptus est.

R:  ... non ad edendum aptus?

A:  ... quod  limam continet -  RITSCHE - RATSCHE !!!

R: Lima?

A: Ita est. Sed nunc propera. Ne cessaveris! (R tut so, als ob er aus dem Brot, das ihm A zuvor durch die Gitterstäbe gereicht hat, eine Feile, bzw. Säge herausholt)

R:  O, Antiphila, profecto callidissima es. (zögert plötzlich) Sed custos me audiet, si limam adhibebo. Quid faciamus?

  A: Nihil audiet! Nonne dixisti me callidissimam esse? Vide! (zeigt auf Sp) Et nunc audi! (Sp fängt laut an zu schnarchen) Spurio enim vinum quoddam fortissimum dedi, quo in terram incognitam somniorum missus est. Dormitabit multas horas et nihil sentiet vel audiet.

     R: (fängt an die Gitterstäbe durchzusägen) Lima in carcere profecto ultima ratio est, aut, ut aliter dicam, „in dubio pro lima“.

A: Aule, sententias tuas non iam tolerare possum. Ubi didicisti?

R: In  Ohm-Gymnasio, illa schola praeclarissima, quae nunc centum quinquaginta annos floret, qua re demonstratur „non scholae, sed vitae discimus“. [bzw. eine Anspielung auf die jeweilige Schule!] (schleicht sich mit A davon und nimmt die Säge mit) Haha, corpus delicti! Nunc omnia mea mecum porto.

 

VII. SCAENA SEPTIMA  "Spectaculum diei - Televivio Romana, pars secunda"
        (Ton: ARD „Tagesschau”)          NARRATORES TELEVISIONES: N1, N2

N1: Hoc est spectaculum diei! Spectatores auditoresque audite nunc nuntios novissimos! Habemus nuntium gravem, qui ad  Aulum Rapacem, latronem furemque periculosissimum, alias Kleptomanigem, pertinet. Praefectus, qui Policiae Romanae praeest in studio nostro televisorio est et vobis omnia narrabit. Praefecte praetorque, quaeso!

P: Gratias! Heri Aulus Rapax e Carcere Publico Romano erupit, sed hodie eum iterum captavimus. Apparet Spurium, eius custodem,   vinum in officio bibisse, quod veneno fortissimo mixtum erat. Putamus Spurium ab Antiphila corruptum esse, sed testimonium deest, quod Spurius etiam nunc plenus vini est et nondum loqui potest. Invenimus hoc corpus delicti: Haec est ampulla, quae continebat vinum veneno mixtum. In ampulla impressa digitorum vestigia Antiphilae dactyloscopia detecta sunt. Hodie Aulum Rapacem iterum captavimus, cum pecuniam raptatam e loco abdito ablaturus esset. Solus fuit. Ignoramus, ubi Antiphila sit. Cras iudicium capitale de Aulo Rapace habebitur. Nunc est in carcere securissimo, e quo numquam effugere poterit.

N2: Praefecte praetorque, gratias! Audite nunc reliquos nuntios diei:

 Europa: Unda aerobica - sic appellata - ex America importata nunc postremo ad Europam pervenit. Hic est modus quidam  novus membra corporis movendi musica rhythmica Africana adiutus. Nonnulli medici „orthopaedici” illos gymnasticos fanaticos monent, ne illius sententiae immemores sint: QUIDQUID AGIS, PRUDENTER AGAS ET RESPICE FINEM!

Roma: Horribile dictu! Nocte praeterita Forum Romanum et Capitolium verbis insolentibus affecta sunt. Auctores huius facinoris Asterix et Obelix, isti duo Galli impudentes, in suspicionem adducuntur. Hi sunt graffiti in muris inscripti: „ROMANI SUNT VERE INSANI, QUOD GALLI (EIS ITERUM) EVASERUNT 'DALLI-DALLI'!” [hier folgt in der „Neuauflage” die SPORTSCHAU mit HERCULES]

Nunc est claudendum. Transmissio televisoria finita est.

 

VIII. SCAENA OCTAVA: "Gerichtsverhandlung"  (IUDEX: I; MINISTER: Mi; dazu R, L, C, Sp, Ms)

Mi: Silentium servate! Surgite!  (R (in Ketten) und Ms erheben sich)

I:  (ludex tritt gemessenen Schrittes ein) Salutem vobis dico. Considite, quaeso, et favete linguis! Inter omnes constat me severum at iniustum esse, quod mea est sententia: „Fiat iustitia, pereat mundus!“ Cum (sic) ira et studio iudicium publicum nunc committo, quod ad Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem, pertinet. (klopft dreimal mit seinem Hammer) Au­dite nunc - non in extenso, sed in nuce - facinus capitale, cuius Aulus Rapax accusatus est.

(zu Aulus) Accusatus es Lucio Lupo sica institisse et pecunia - summa summarum mille milibus sestertium - privavisse. Tum celerrime avolavisti. Deinde captus es et in Carcerem Publicum Romanum ductus es. Tum e carcere clam evolavisti, postquam auxilio Antiphilae cuiusdam Spurium custodem officium suum neglegentem vino veneno mixto ebrium reddidisti. Tum lima ferrum carceris fregisti. Heri autem a Policia Romana in flagranti iterum captus es, cum pecuniam raptatam e loco abdito ablaturus esses. Quare probatum est  te innocentem non esse, cum alibi non esses. Nunc tua res agitur. Audiatur et altera pars! (R schweigt) Aule Rapax, dicere aliquid pro domo an tacere vis?

 R: Sine advocato meo nihil dicam. Taceo ut sepulcrum.

 I:  Qui tacet, consentire videtur. Nunc introducite testes!  Audiamus primum Lucium Lupum.

 Mi: Luci Lupe! (führt L herein)

 L: Salve iudex!

 I: Salve, Luci Lupe! Novistine hunc virum? (zeigt auf R)

 L: Non ignoro faciem eius improbissimam. Iste mihi sica institit et pe­cunia mea carissima me privavit. Tabulam rasam fecit. Pauperrimus sum. O dies ater! O tempora. o mores!

  I: Luci Lupe, multum, non multa! Puto te veritatem paulum exaggerare. Verba tua cum grano salis sumenda sunt. De facto inter omnes constat te divitissimum esse. Praeterea pecunia raptata  tributaria est. Puto te pecuniam occultavisse, quod  tributa  vitare voluisti. Nonne habes numerum secretum Helveticum?

L: Quid hoc est ad rem? Ubi est pecunia mea? O pecunia!

I:  Non iam pecunia tua  est. Ad Aerarium Publicum Romanum delata est. Censeo id satis poenae esse.

L:  Summum ius, summa iniuria! Iudex, tu es advocatus diaboli!

  I: Luci Lupe, tempera voci tuae, nisi in carcere vitam futuram agere vis. Nosce te ipsum! (zu Mi) Eum abduc et introduc Cleobulam! (L wird von Mi herausgeführt)

Mi: Cleobula!

C: (C wird von Mi hereingeführt) Salve iudex!

I: Salve, Cleobula. Nonne Aulus Rapax, alias Kleptomanix, amicus tuus est?

C: Iste? Non iam!  Fuit   amicus!

I: Accusaris Aulum Rapacem occultavisse.

 C: Verum non est. Ego eum non occultavi, sed iste ad me venit. Nuda veritas est istum sua sponte ad me venisse -  s i n e   p e c u n i a !!!

 I: Quod verum est. Nam pecunia raptata in loco abdito et secreto inventa est, cum Rapax solus, sine ullo comite, pecuniam ablaturus esset.

C: Quare  demonstratur me innocentem esse.

I: Quod verisimile non est. Sed „in dubio pro rea“! Absolvo te, Cleobula. Sed cave tibi. Amici tui non semper ...
C: I s t e   (zeigt auf R) amicus meus non est …

I : ... Silentium, nisi vis damnari, quod latroni affuisti! Mulier taceat in iudicio! Bene memento illius proverbii „Fide, sed cui vide!” (zu Mi) Cleobulam abduc et Spurium introduc! (Mi führt C nach draußen)

 

Mi: Spuri!

Sp: (Sp wird von Mi hereingeführt, wirkt etwas gedrückt) Salve, iudex!

I: (streng) Salve! Spuri, apparet te officium custodis Carceris Publici Romani neglexisse...

Sp: Sed iudex ...

I: Tace, nisi rogatus es! Punctum saliens est te ab Antiphila corruptum esse.Vinum tibi dedit, quod veneno quodam fortissimo mixtum erat. Non ignoras in officio non bibendum esse. Nonne verum est?

Sp: Verum est, sed nolens volens vinum bibi. O iudex, obsecro te! Si Antiphilam scires! Mihi persuasum est etiam te aliquid ab ea accepturum esse. O, illa est femina, quae animos virorum valde perturbat temptatque! Nulla regula est sine exceptione!

I: Tace, improbissime! O tempora, o mores! Prisca Romana virtus, ubi es? Damno te, Spuri, longi laboris aut, ut aliter dicam, ad orandum et laborandum. Vitam tuam futuram agitato  in carcere, quod  ante  carcerem officium tuum neglexisti. (zu Mi) Eum abducl

Sp: (im Hinausgehen) O fallacem hominum spem!

I:  (klopft dreimal mit dem Hammer) Et nunc Aulus Rapax! (R in Ketten, unter schwererer Bewachung der Ms; I klopft dreimal mit dem Hammer und verkündet das Urteil ) Aule Rapax,  quia es latro et fur periculosissimus et quia e Carcere Publico Romano erupisti, ex cathedra et ex officio exemplum statuo: Damno  te ad  bestias!!! In Circo Maximo  cras cum leone pugnare debebis.

R:  Clementia, clementia! Obsecro te, iudex! Ne me ad bestias damnaveris! Mea culpa, mea maxima culpa!

I: Sero est. Male parta, male dilabuntur. Praeterea: facta infecta fieri nequeunt. De iudicio non est disputandum! Idem iudicium fit de Antiphila in absentia. Principiis obstare debemus. Roma locuta, causa finita.

R: Miserere mei !

I: Non misereor, quod sum severus at iniustus.

R: Summum ius, summa iniuria! Ceterum censeo ...

 I: (schneidender Stimme) Omitte haec! Veto. Nihil censes.  Salus publica suprema lex esto! (zu Mi) Eum abduc!

R: (beim Hinausgehen) Veni, vidi, et victus sum.

IX. SCAENA NONA  "Circus Maximus"  (IMPERATOR: Im; LEO: L; P, R, Ms, Alii)

P: (zu den Ms) Aaaaa-ttendite! Aaaad selllammm! Selllam,, tolllite. I-te! (die Soldaten marschieren mit dem in der Sänfte sitzenden Imperator los) Et nunc musica! (es ertönt der „Imperator Song“ vom Band, alle außer dem Imperator singen aus Leibeskräften mit; Melodie von „God save our gracious Queen ...“) [Nachtrag: P spricht mit betont zackiger Komman­dostimme, die Ms bewegen sich ebenfalls zackig, Im grüßt huldvoll, läßt sich von einem Sklaven eine Schale mit Weintrauben reichen etc.]

        1) DI SERVENT NO-OSTRUM                                         2) DI SERVENT NO-OSTRUM

     IMPERATO-OREM                                                             IMPERATO-OREM

     O-OPTIMUM!                                                                     O-OPTIMUM!

     DENT EI VICTORIAM                                                        VIVAT ET CRE-ESCAT,

     ETIAM GLORIAM,                                                              SEMPERQUE FLOREAT!

     UT NOBIS IMPERET,                                                         GLORIA (I)N EXCELSIS

     IMPERA-ATOR.                                                                  IMPERA-ATORI!

(während der Hymne wird Im einmal mit großem Gepränge auf seiner Sänfte von links nach rechts in einem Halbkreis um die Bühne ge­tragen, dann nimmt er auf seinem „Thronsessel“ Platz; die Solda­ten treten zurück, der Praefectus stellt sich neben den Imperator)

Im: Praefecte, dic mihi! Quis hodie ad bestias damnatus est?

P: Aulus Rapax quidam, alias Kleptomanix, Imperator, optime, maxime.

Im: Haha, nomen est omen.

P: Ita est. Kleptomanix est fur latroque periculosissimus.

Im: (etwas angewidert) Odi profanum vulgus et arceo. Sed dic mihi! Cuius facinoris capitalis iste condemnatus est?

P: Lucium Lupum, illum Romanum divitissimum, pecunia - summa summarum mille milibus sestertium - privavit. Captatus est, sed e Carcere Publico Romano fraude effugere potuit. Postea iterum captatus est.

Im: Apparet Aulum Rapacem non solum periculosum, sed etiam callidum esse. Est homo vere politicus...

P:  Sed Imperator, optime, maxime ...

Im: Et Lucius Lupus, ni fallor, pecuniam suam in Helvetiam transferre solet tributa vitaturus.

P:  Ita est, Imperator, optime, maxime.

Im: Non doleo, quod privatus est. Puto eum vere „rapacem” esse, quod multos cives rem publicamque ipsam pecunia privavit.

P: Sed Imperator, optime, maxime, nonne lapsus linguae est? Lucius Lupus Senator praeclarissimus est. Non intellego ...

   Im: Ita est, non intellegis. Sit venia verbo, sed mundus vult decipi. Nunc autem spectaculo nos demus aut, ut aliter dicam, post panem (verspeist genüsslich eine Weintraube) circenses! Quam pugnam spectabimus?

P: Pugna, in qua damnatus „omni auxilio removente” (sic) ...

Im: Praetor non supra grammaticos! Ablativum absolutum recte construere debes!

P: Mea maxima culpa, Imperator, optime, maxime! Me corrigo, audi: „Pugna, in qua damnatus omni auxilio remoto tantum manibus contra leonem ferocissimam pugnare debet”.

Im: Praefecte praetorque! Leo est verbum masculini generis, non feminini! Quo libro usus es linguae Latinae discendae causa?

P: Sed Imperator, optime, maxime ...

Im:        Responde! Quo libro usus es  linguae Latinae discendae causa?

P: Liber, quo  usus  sum,   Instrumentum [„Roma“, „Felix“ etc.]  appellatur.

Im: Puto hunc librum in indice librorum prohibitorum includendum esse.

P: Sed iste ... (korrigiert sich wieder) ista leo est leo feminini generis, nomine Soheila. Soheila est leo Persica ferocissima!

Im: Placet. (Gebrüll der Löwin wird hörbar) Amo pugnas crudeles. (R wird von zwei Soldaten auf die Bühne gestoßen, das Gebrüll der Löwin wird lauter)

P: Ave imperator, moriturus te salutat (zu sich selbst) De me actum est. Sed „dum spiro, spero“. (versucht zurückzuweichen, wird aber von den zwei Soldaten zurückgestoßen)

Leo: (kommt brüllend auf die Bühne, brüllt undeutlich) Ades mihi! (be­wegt sich langsam hinkend auf den ängstlich zurückweichenden R zu)

Im: Non intellego. Leo aliquid clamare  videtur.

Leo: (brüllt) Adiuva me!

R: Timeo, timeo. Vae victis! Leo me lacerabit devorabitque.

Leo: (brüllt nach wie vor) Nonne me audivisti, nonne linguam Latinam in­tellegis? Ubi linguam Latinam didicisti?  Ades  mihi!!! Spina in pede meo est et dolores maximos mihi affert.

R: Quid? Audio recte an me illudit amabilis insania? Leo, qui Latine loquitur. Non credo.

Leo: ... quae loquitur, sum enim leo feminini generis. Ades mihi, quaeso. Non te lacerabo, si istam spinam ex pede meo extrahes. (streckt ihre Tatze R entgegen)

R: (umkreist die Löwin vorsichtig, die Löwin gibt sich jetzt ganz fried­lich. Im und P verfolgen das Geschehen ebenso wie die anderen Zuschauer mit ungläubigem Staunen) Credo, quia absurdum! Nil admirari! Te libenter adiuvabo. Da mihi pedem tuum, ut spinam stante pede extraham. (die Löwin streckt ihre Tatze vor und lässt sich den Dorn heraus­ziehen; im Circus Maximus herrscht atemlose Stille, dann bricht Jubel los)

Im: (will sich die Volksmeinung zu Nutze machen, zeigt mit dem Daumen nach oben) Aule Rapax, tibi parco (Jubel) et vitam tibi do. Integer abeas! Sed semel pro semper te admoneo ne iterum facinus committas.

R: Quod tibi gratissime promitto. Re vera homo novus sum.

lm: Quod verum fore spero. Leonem loquentem tibi dono do. Sed bene memento: pacta sunt servanda, nam „quod licet Iovi non licet bovi”!

(alle Schauspieler, auch diejenigen, die in dieser Szene nicht auftreten, stellen sich im Halbrund auf und singen  den Schlusss­song:)


                    1) GAUDEAMUS IGITUR                                     2) GAUDEAMUS IGITUR
                        FABULA NUNC FINITA!                                      LATINA NOS DELECTAT!
                        RAPACEM VOS SPECTAVISTIS,                         NAM LINGUA EST MODERNA
                        ALIOS ETIAM VIDISTIS,                                      QUAE MANET PERPETUA
                        QUOS PLACUISSE SPERAMUS.                          
QUOD ERAT DEMONSTRANDUM !!!

                                                                                     FINIS

Kurze Vorschläge zur einer etwaigen Neuauflage von AULUS RAPAX:

1) Vielleicht noch eine SCAENA DECIMA, wieder mit Einsatz der „Zeitmaschine?

2) Eine Art „Sportschau“ nach der Asterix und Obelix Meldung in SCAENA SEPTIMA als Gegenstück zur „Lotteria Romana“ Die „unda aerobica“ Meldung entfällt ebenso wie die Papst Meldung. In der Sportschau tritt HERCULES, vir firmissimus et heros noster, auf. Er nimmt an einem CERTAMEN OLYMPICUM, (bzw. Weltrekordversuch) teil, bei dem er ein Riesengewicht (z. B. einen supergroßen Globus) stemmt.

3) CANTORIX: Can , ein römischer Rockstar und Popsägner: SCAENA QUINTA

R: Multos amicos habeo. (muss überlegen) Argentumdonidam, Cantorigem, illum bardum carminum popularium, Antiphilam...

(Unter Umständen kann hier auch noch ein weiterer Freund eingebaut werden, der dann als Musiker bei „GAUDEAMUS IGITUR“auftritt.)

Ar:... et nunc cantemus! (gröhlt grauslich, die anderen halten sich die Ohren zu)

R: Heus tu, Cantorix, serva nos! Argentumdonida, tace!

(Cantorix, mit walkman, in Glitzerkleidung, scheint nichts zu hören, wiegt sich verzückt zu irgendwelchen Rhythmen - „flashdance“, „ breakdance“, „ hip-hop“ etc.? - und hat bereits kräftig dem Wein zugesprochen. Rapax nimmt das Hörrohr des Antonius, dreht es um und funktioniert es so zum Megaphon um.) Cantorix!

Can: (streift die Kopfhörer ab, gönnerhaft, ölig) Quid est, mi admirator fanatice?

R: Amice, tu es bardus vere optimus temporis nostri - quasi Orpheus secundus, ut ita dicam.

Can: (geschmeichelt) Oh, mihi blandiris!

R: Verum dico. (Die anderen, außer Argentumdonida, pflichten ihm bei.) Amice, volo audire carmen tuum novissimum, quod nunc numerum primum in CHARTA MUSICAE POPULARIS occupat.

Omnes: Volumus audire illud carmen tuum, volumus, volumus!

Can: Amici, amici! Certe ad illud „GAUDEAMUS IGITUR“ refertis.

Omnes: Ita est, GAUDEAMUS IGITUR! Canta Cantorix!

Can: Bene, bene. Libenter, libentius, libentissime canto. (räuspert sich, Stimmgabel etc., der „Show“ sind keine Grenzen gesetzt) Tu Aule mihi tibia tua ades! (Je nachdem, welches Instrument die verschiedenen Schauspieler beherrschen, werden noch weitere Instrumente eingeführt.)

R: Adero. (Cleobula: lyra; Argentumdonida: cornu; Antonius: triangulum, etc. Auch Antiphila sollte ein Instrument spielen und vielleicht noch ein besonders guter Musiker, der nur zu diesem Zweck hier eingebaut wird und als weiterer ,, Freund“ von Aulus Rapax firmiert)

Can: (schlägt den Takt) A-unum, a-duo, a-tria! (Cantorix nimmt lässig das Mikrophon und fängt, nachdem die „Instumentalisten“ die Melodie angespielt haben, in bester Schlagersängermanier zu singen an.)

            (Neben den 2 Strophen in in SCAENA QUINTA: 1) Gaudeamus igitur und 2) Pereat tristitia jetzt noch neu:)

                                                                          3) Amor vincit omnia,
                                                                              Puerum et puellam.
                                                                             
Nunc re vera est amandum,
                                                                              Nunc re vera est bibendum.
                                                                             
Quare gaudeamus !

P.S. Einer eigenen Bearbeitung von AULUS RAPAX sind keine Grenzen gesetzt. Vielleicht hat ja jemand Lust, AULUS RAPAX zu adaptieren? Auch nach 20 Jahren (!) lässt sich vielleicht noch die eine oder andere Idee oder  Szene verwenden. Die vorliegende Version wurde mit einer 8. Klasse (L2), also nach zwei Jahren Latein aufgeführt. Die „Urfassung“ von AULUS RAPAX wurde 1980 mit einer 7. Klasse (L2), also nach nur einem Jahr Latein aufgeführt, ein Unterfangen, dessen Tollkühnheit den auctor heute noch verwundert. Die actores und actrices dieser besagten „Urfassung“ waren es dann auch, die LUPUS BORUSSIAE dazu drängten, ein weiteres lateinisches Theaterstück zu verfassen. So entstand das Sciencefiction Spektakel UTOPIA, ein Stück, das dann in verschiedenen „Stufen der Fertigstellung“ (oder vielmehr „Unfertigkeit“) in den Jahren 1981 und 1982 insgesamt zehnmal aufgeführt wurde.
Der Text von UTOPIA findet sich ebenfalls im im Cyberspace, einem der
Materie nicht unangemessenem Ort!

                                   LUPUS BORUSSIAE FECIT        > PAGINA DOMESTICA

FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS FINIS