AULUS RAPAX
ALIAS KLEPTOMANIX
TRAGICOMOEDIA A LUPO BORUSSIAE SCRIPTA PRODUCTAQUE
DRAMATIS PERSONAE:
ERSTE
SPRECHERIN (LATEINISCH)
................. Katja Rössel
ZWEITE
SPRECHERIN (DEUTSCH) .................... Elke Klawuhn
ERSTER
OHM-SCHÜLER ......................................Wolfram Janner
ZWEITER OHM-SCHÜLER .................................. Stefan Puttke
AULUS RAPAX, Räuber
und Dieb .............................Tobias Bieberle
LUCIUS
LUPUS, Multimillionär
................................. Rüdiger Clemenz
MORDAX, Sklave des Lucius Lupus .........................
Marcus Weichelt
NARRATORES TELEVISIONIS ROMANAE
...... Susanne
Gräf, Marcus Weichelt
PRAETOR,
Polizeipräfekt von Rom .........................
Michael
Jähner
CLEOBULA,
Freundin des Aulus Rapax ...................
Kerstin
Barsun
ANTONIUS,
Faktotum der Cleobula ..........................
Michael
Rieß
ANTIPHILA,
noch eine Freundin des Aulus Rapax ..... Irene Haffa
ARGENTUMDONIDA,
Geldabschneider .................
Thomas
Körner
SPURIUS,
Gefängniswärter ........................................
Matthias
Faigle
IUDEX,
strenger aber ungerechter Richter ...................
Michael
Szekely
MINISTER
IUDICII, Gerichtsdiener .......................... Michael Rieß
IMPERATOR ROMANUS, Kaiser ............................ Ronny Schötz
LEO FEMININI GENERIS, Löwin
.......................... Soheila Salehi
MILITES, SERVAE, SERVI, etc.
............................. Christian von Schamann, Jörg Hörmann,Thomas
Meyer,
Andreas Weißenberger, Peter Hünnemeyer, Rüdiger Hartwig,
Marlis
Rekow, Michaela Stanoschefsky
PRAETEREA:
CURATOR LUCIS (Beleuchtung) und Bau der „Zeitmaschine“....Thomas Prietz
SCAENA („Bühnenbild“) .......................................................... Thomas Mangold, Andreas Bege, Jens Nagel
MUSICA
..................................................................................
Wolfgang
Kierner
TEXTUM
SUFFLANT („Souffleusen“) .…………………………Carolin Quis,
Andrea Heimberger
Im
Rahmen des 2. Erlanger Schultheater Festivals präsentiert die Klasse 8a des Ohm-Gymnasiums
zwei Aufführungen des lateinischen Krimis AULUS RAPAX:
Dienstag, 28. Juni 1983
20.30 Uhr, Donnerstag, 30.
Juni 1983 18.00 Uhr
Theater in der Garage
AULUS RAPAX, alias Kleptomanix
PROLOGUS/CAPTATIO BENEVOLENTIAE EINFÜHRUNG
Fiat Lux! ¢ Es werde Licht! (Scheinwerfer an)
Auditores spectatoresque probi honestique! ¢ Hochverehrtes Publikum, geschätzte Anwesende!
Nil admirari! ¢ Sie werden Ihr blaues Wunder erleben!
Salutem
vobis dico, amatoribus
¢
Ich begrüße die Liebhaber des Lateins und
Latinitatis
praesentibus futurisque.
und solche, die es werden
wollen.
Praebete
aures vestras silentiumque
¢
Ruhe und Aufmerksamkeit sind
servate!
die erste Bürgerpflicht.
Hic
et nunc spectabitis spectaculum,
¢
Hier und heute werden Sie ein Schauspiel
quod numquam umquam alibi mundi
zu Gesicht bekommen, das noch niemals
peractum est.
irgendwo
auf der Welt aufgeführt worden ist.
Ut
modeste uno verbo dicam – nota bene – ¢
Kurzum, und bescheiden wie wir sind, es
primum in mundo
agitur.
handelt sich um eine „Welturaufführung“.
Videbitis
audietisque fabulam criminalem
¢
Sie werden einen durch und durch „unmoralischen“
sine ullis moribus scriptam, qua re
Krimi zu sehen bekommen, der
beweist,
dass
demonstratur
nihil novi sub sole esse.
alles schon einmal da gewesen ist.
Nam
non exempla, sed divitiae
¢
Frei übersetzt (nach Goethe): „ Nach Golde
trahunt.
drängt,
am Golde hängt doch alles.
Spectaculum
nostrum tantum illi,
¢
Unser Stück werden nur Leute mit starken
quibus nervi firmi sunt, sine ullo damno
Nerven ohne seelischen Schaden überstehen.
animi
tolerare poterunt.
Vel ii, qui saepius televisione utuntur. ¢ Oder wahrhaft abgebrühte Fernsehzuschauer.
In fabula nostra agunt: In unserem Stück treten auf:
AULUS RAPAX, latro et fur, alias
Aulus Rapax, ein Räuber und Dieb,
alias
Kleptomanix, qui est in puncto morum
Kleptomanix, der in punkto Moral
sub omni canone
unter aller Kanone ist
LUCIUS LUPUS,
Romanus divitior
Lucius Lupus, ein römischer Multimillionär
Croeso, qui habet numerum secretum
und
potentieller Steuerflüchtling
Helveticum tributa vitaturus
Mit einem
Nummernkonto in der Schweiz
MORDAX, servus Lucii Lupi Mordax, Sklave des Lucius Lupus
Duo NARRATORES TELEVISIONIS Zwei Fernsehansager(innen)
PRAETOR ET PRAEFECTUS Policiae
Der Polizeipräfekt
von Rom.
Romanae.
CLEOBULA, amica Auli Rapacis Cleobula, Freundin von Asulus Rapax
ANTONIUS, rara avis, at homo sapiens,
Antonius, ein seltener Vogel, doch ein Mann
qui est Cleobulae „fac totum“
mit
Durchblick, fungiert als Cleobulas Faktotum
ANTIPHILA, altera amica Auli Rapacis
Antiphila, noch eine Freundin des Aulus
Rapax
ARGENTUMDONIDA,
amicus Auli
Argentumdonida, Freund des Aulus Rapax,
Rapacis, qui pecuniam pecunia miro modo auget
Geldabschneider
oder - auf neudeutsch -
„Anlagenberater“
SPURIUS, custos carceris, qui vinum
Spurius, Gefängniswärter, der ein gutes
non contemnit
Tröpfchen nicht verachtet
IUDEX, severus at inustus Ein strengerm, aber ungerechter Richter
MINISTER IUDICII Ein Gerichtsdiener
IMPERATOR ROMANUS,
qui semper
Ein römischer Kaiser, der sich das Motto zu
illud „Oderint, dum metuant.“ habet in ore
eigen gemacht hat: „Mögen sich mich
ruhig
hassen wenn sie mich nur fürchten.
Quattuor MILITES Vier Soldaten
Et postremo: LEO ferocissima, feminini generis Und schließlich eine wilde Löwin
[In der „Neuauflage“ außerdem: CANTORIX, bardus carminum popularium und HERCULES, vir firmissimus und andere]
I.
SCAENA PRIMA:
„Der Ohmsche Zeitgenerator“
(Schüler(in) A + B)
S
A:
O.K., das war's, unsere Zeitmaschine ist für den ersten Erprobungseinsatz
startklar. All Systems go! Ready for time-trip!
S B:
Moment mal, wir haben noch gar nicht die Zeitrichtung eingestellt. Wo soll
denn die Reise überhaupt hingehen?
SA:
Is’
doch klar, Mann! In die Zukunft natürlich, nach UTOPIA.
S
B:
Alles, nur das nicht! UTOPIA, das war doch letztes Jahr. Also bitte
nicht schon wieder. Außerdem hängt mir der Science-Fiction Horror Picture
Quatsch langsam zum Hals raus. Wenn, du auf Science-Fiction stehst, kannst du
ja ins MANHATTAN [CINESTAR, CINECITTA etc.] geh’n.
S
A:
Also erstens ist das Schleichwerbung und zweitens hast du Recht. Die
Science-Fiction Masche brauchen wir eigentlich nicht auch noch mitzumachen.
S
B:
Gut, dass wir uns einig sind; außerdem is’ bei der Zukunft eh’ net
sicher, ob sie überhaupt stattfindet, das wird vielleicht eine Reise ins
Nichts.
S A: Na,
na! Du gehörst wohl zu den No-Future Freaks. Aber, wenn ich mir’s
recht überleg’, die Idee, in die Vergangenheit zu verreisen, hat durchaus
was für sich.
S B: Zum Beispiel zu den Höhlenmenschen? (macht entsprechende
Grimassen, grunzt und nagt an einem imaginären Knochen).
S A:
Ach was, du Blödel! Du musst das Ganze vom Nützlichkeitsstandpunkt her seh’n.
S
B:
Wie meinst’n des?
S
A: Schau
her, wir könnt’n doch einfach ins alte Rom fahren und alle
Lateinschulaufgaben der Welt können uns nix mehr anhaben. Wir informieren
uns einfach aus erster Hand, beim
Cicero oder so 'nemTyp.
S B: Genau, und dann könnt’ ma auch ein für allemal klären, ob's
„Zizero“ oder „Kikero“ heißt.
S A:
Also, ans Gerät!
S
B:
Moment, da is’ doch noch des Problem mit der Zeitskala, ich mein’ die
Genauigkeit.
S
A:
Stimmt, die Skala is’ wirklich nur so ’ne Art Anhaltspunkt. Am besten wir
stell’n einfach auf „Vergangenheit“, dann seh' ma schon, wo wir
hinkommen.
SB:
VERGANGENHEIT eingestellt! Time-trip
läuft! (Musikeinspielung: etwa 10 Sekunden, Bach, Toccata und Fuge d-moll;
es er scheint ein Mann im schwarzen Talar, eine Proklamation festnagelnd)
S A: Mann, o Mann, des is’ doch kein alter Römer, der müsst’ doch
'ne Toga anham’. Und erst die Musik!
S
B: Stimmt!
Wir sind nicht weit genug in die Zeit hineingereist. Des is’ doch der Martin
Luther mit seinen Thesen. Des war vor rund 500 Jahr’n, glaub’ ich.
S
A:
Also müss’ ma noch weiter zurück.
S
B:
O.K., weiter zurück.
S
A:
Bin ja gespannt, wo wir jetzt landen.
(Musikeinspielung etwa 20 Sek.)
(Es erscheint ein großes Ei auf der Bühne, dem ein weibliches
Wesen entsteigt, auf dessen T-Shirt „ROMA“
steht.)
S
B:
Schau, da steigt was aus dem Ei.
S
A:
Logo, des is doch die Sache mit „753 Rom kroch aus dem Ei“.
S
B:
Also sin’ wir dies’ Mal zu weit in die Vergangenheit geraten.
S
A:
Wenn wir in die Zeit vom Cicero kommen wollen, müssen wir also den Zeithebel
auf diesen Punkt der Skala
stellen. Hoff’ ma’, dass es diesmal klappt.
S B: Aller guten Dinge sind
drei. Auf ein Drittes! Ready, steady, go !!! (Es
erscheinen Mordax und Aulus Rapax)
M: Momentum!
Quo vadis?
[S A + S B : Wahnsinn,
die sprechen doch wirklich
R: Ehem, paululum ambulo, quod certe vetitum non est
Latein! Das schau’ ma’ uns
jetzt an.
Quis
tu es? Esne tu Lucius Lupus?
Die beiden Schüler treten zur
Seite.]
M:
(Putzt das Familiensilber, Vasen etc.) Quid rogas? Ego non sum Lupus
dominus, sed Mordax servus.
R: Non servum, sed dominum
videre volo.
M:
Errare humanum est. Frustra ades, nam dominus domi non est.
R:
Et domina Albia? Ubi est haec?
M:
Cur rogas? Dominus et domina absunt.
R:
Quid ais? Quis domi est?
M: Ego et alii servi domi sunt. Domi esse debemus. Sed
otium habemus. Iucundissimum est. Nam non semper laboramus,
si dominus dominaque absunt.
R:
Beatus ille, qui procul negotiis, ut Horatius dixit. Sed
dic mihi: Ubi sunt alii servi? Eos non video.
M:
Quid hoc est ad te? Festina lente! (springt auf und scheucht R vor sich her)
Num tu es dominus ? Nonne ego
satis sum tibi? Quid rogas? Quid vis? Non amo faciem tuam improbam. Nil tibi hic agendum est. Quod est nomen tuum? Ah, nunc memini. Puto te
latronem furemque Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem, esse. APAGE!
(rührt sich nicht von der Stelle) I, quid stas lapis? Nonne me audivisti? A
P A G E celerrime, si vitam tuam
amas. Male sit tibi! (Mordax jagt Rapax davon)
III.
SCAENA TERTIA"Aulus Rapax bei der Arbeit"
(LUCIUS LUPUS: L; R)
L: (hält gerade Siesta) Puto me satis quievisse. Nunc pecuniam meam
numerabo, id quod mihi maximum gaudium affert. O pecunia mea! Nemo domi est.
Ita nemo me pecuniam numerantem observare potest. (steht
auf, geht zu seinem Tresor, holt eine Kassette heraus und fängt an zu zählen,
wobei er die Gold- stücke durch seine Finger gleiten lässt)
Centum, centum .... (Musikeinspielung: „Money, money“ von ABBA oder
Pink Floyd: „The dark side ...“)
mille, mille, duo milia. Pecunia! Ah, pecunia! Nervus rerum.
L: (noch mit Geldzählen
beschäftig und ohne sich umzuschauen) Noli turbare circulos meos! Persona non grata es. (versucht das Geld
zu verstecken) Otium cum dignitate ago. Praeterea,
tibi non sum „Lupus”, immo dominus ! Quid est?
R:
Me specta, amice! (L
sieht R mit gezücktem Dolch)
R:
Pst, tace! Nam haec est sica! Sica te
necabo, nisi pecuniam mihi statim dederis.
L: Mordax!
Servi mei! Auxilio mihi venite!
R: Haha, servi absunt, quod in Circo Maxime ludis gaudent. Non ignoro eos
abesse. Noli clamare, stultissime! Nemo te audiet, quod nemo domi est.
L: Ita est. Uxor mea Albia quoque abest; cum
amica enim ambulat.
R:
Laudo! Optime! Quid ergo cessamus? Da cito! Ut est in proverbio: „Bis dat, qui cito dat.”
L:
(stellt sich dumm) Quid vis me tibi dare? Non
intellego.
R: Etiam
rogas? Da mihi pecuniam, Lupe! Pecuniam, inquam, desidero.
L: Non
habeo. Pauperrimus sum. Servi mei pigri sunt et inflatio pecuniae in dies
crescit. Praeterea pecunia mea in Thesauro Publico Romano est.
R:
Haha! Nonne me stultum putas? Si tacuisses, philosophus mansisses. Non ignoro, ubi pecunia tua sit. Iam spectavi! Ibi est.
Da!
L: Improbissime! Numquam tibi pecuniam dabo.
R: Quousque
tandem! Da mihi pecuniam. Haec est mea ultima vox. Da
mihi pecuniam stante pede. Quod
dixi, dixi!
L: Hic
est. (überreicht R widerwillig das Geld)
Sed brevi Praefectus Policiae Romanae te captabit. Pecunia
non diu gaudebis. O pecunia, pecunia!
R: Nemo
me captabit. Vale, vale! Tibi dominaeque salutem dico. Sum callidior quam vos omnes. Iucundi
acti labores! Veni, vidi, vici! (R ab)
L: Adeste mihil! Latro
me pecunia privavit. Adiuvate me! Adeste mihi! Cito! Cito! Properate ad me!
Latro tabulam rasam fecit! (ringt die Hände ) O dies ater! O tempora, o mores!
N1:
Haec
est Televisio Romana! Urbi et orbi praesentamus nuntios novissi-mos.
Spectatores auditoresque carissimae carissimique audite nunc nuntium magni
momenti.
Horribile dictu! Latro quidam, nomine Aulus Rapax - alias Kleptomanix -
in villam Lucii Lupi, viri divitissimi, penetravit et sica ei
institit. Circa mille milia sestertium raptavit celerrimeque avolavit. Audite nunc praetorem, qui est Praefectus Policiae Romanae. Praetor, quaeso, dic nobis, quid acciderit.
P: Gratias!
Iam audivistis Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem, circa mille milia
sestertium raptavisse. Haec est maxima summa umquam ab aliquo Romae raptata. Aulus Rapax est vir periculosissimus; nam sica armatus est.
Itaque vos omnes rogo, ut caveatis. Qui
eum captaverit, praemio mille sestertium donabitur.
N1: Huius latronis imaginem videre possumus?
P:
Certe potestis. Habeo Aulum Rapacem in effigie. Spectate: hic est Aulus Rapax.
(zeigt
ein Bild her)
N1:
Gratias
tibi ago, praetor! Repetitio est mater studiorum: Qui Aulum Rapacem captaverit,
praemio mille sestertium donabitur, sed iterum vos admoneo, ut caveatis, cum
Aulus Rapax sica armatus sit.
N2: Et nunc audite reliquos nuntios diei!
Roma: Pontifex Maximus e Polonia, ubi a magna multitudine
hominum miro amore ardentique studio exceptus et salutatus est, Romam rediit.
[Die
Fernsehnachrichten müssen bei einer Neuaufführung
selbstverständlich aktualisiert werden!]
Et nunc nuntii provinciales: Franconia. Ohm-Gymnasium praeclarissimum nunc centum quinquaginta
annos floret; quare in oppido Erlangensi cives tres dies festos agunt. [bzw.
irgendeine aktuelle Nachricht
Der jeweiligen Schule!“]
Et nunc momentum, quod omnes expectavimus! LOTTERIA ROMANA! Videamus, cui Fortuna hodie faveat. Rota felix, quasi machina Fortunae, a Praefecto
ipso probata est.
P:
(nickt)
Ita est.
N2: Nunc numerus fortunatus sorte legitur. (setzt
„Glücksrad“ in Betrieb, verschiedenfarbige Tennisbälle mit den
entsprechenden Zahlen werden von der Maschine „ausgespuckt“)
Numerus primus: quattuor! (die Zahlen werden jeweils
angeschrieben) Numerus secundus: septem! Numerus
tertius: unus! Numerus quartus: unus!
Repeto: Numerus fortunae est quadraginta-septem-undecim! Numerus clausus est!
Transmissio televisoria finita est.
C:
Televisio Romana stultissima est! Semper idem. Et Lotteria Romana! Maxima
fraus est! Iam iterum fortunatus numerus mihi evasit! Sed nuntius magni momenti ad Aulum Rapacem pertinens me valde delectat.
Forte eo modo plus pecuniae accipiam. Mihi enim persuasum est Aulum brevi ad
me propera-turum esse, ut se et pecuniam raptatam hic occultet. Nemo
suspicatur eum huc venturum esse. Mille milia sestertium! (man
hört Aulus bereits singen und vor sich hin pfeifen)
Ah, iam vocem dulcem eius audio. (R kommt auf die Bühne) O
amice carissime!
R: Salve,
Cleobula, amica carissima! Non ignoro te me amare, sed nunc me amabis perpetuo!
Multam, multam pecuniam habeo.
C: Quod mihi ignotum non est!
R: Non intellego. Quomodo potes scire me multam
pecuniam habere?
C: Televisione
Romana nuntiatum est. Scio te mille milia sestertium raptavisse. Etiam imago
tua monstrata est.
R: Vere?
Num mihi timorem inicere vis? Res minime iocosa est.
C: Extra
iocum verum dico. Sed ne timueris! Hic tutus eris. O nunc sumus divitissimi!
R:
Ita est. O Cleobula, sum beatissimus! Nunc tandem in Graeciam navigare
possumus. Quam gaudeo! Athenas visitabimus, urbem pulcherrimam templis
theatrisque exornatam.
C: Tabernisque!
R: Et
tabernis, ita est. Tum ad insulam Cretam navigabimus, ubi labyrinthum
praeclarissimum Minotauri spectabimus. Deinde ad insulam
Rhodum navigabimus. „Hic Rhodus, hic salta!“ (macht
einen Luftsprung vor Freude)
C: Etiam
colossum Rhodi, illam statuam ingentem, videbimus?
R: Videbimus illud miraculum
mundi. Etiam videbimus Alexandriam, illam urbem pulcherrimam et pyramides
Aegyptias.
C:
Camelis vehemur.?
R:
Camelis vehemur et in Nilo natabimus.
C:
Ah, Nil est Nilo mirabilius! Dic,
amice, quando navigabimus?
R: Quo citius, eo melius. Cras navigabimus; sed nunc gaudeamus! Apporta vinum, Cleobula!
Etiam invitemus amicos nostros. Convivium laetum, immo laetissimum celebremus!
Bibamus
et cantemus! Convivium sine amicis tristissimum est. Antoni!
(das Faktotum schlurft auf die Bühne)
An: Quid est, optime imperator? (ironisch!) Cur clamas ut
monstrum? Bene audio.
R:
Tace!
Audi! Propera ad amicos meos et dic eis nos convivium hie agitare. Vinum habemus. Carmina cantabimus. Laeti erimus!
An: (kennt die Sprüche des R)
Et cetera, et cetera - ad infinitum! Quem autem vis invitare?
R: Amicos
meos, stultissime!
An: Sed
qui sunt amici tui? Ignoravi te amicos habere.
R:
Multos amicos habeo. (muss überlegen) Argentumdonidam, Antiphilam ....
[plus Cantorix, „Neuauflage“]
C:
(C
fällt R ins Wort) Antiphila, ista femina? Num
amica tua est?
R:
Fuit amica. Non iam est, sed de absentibus nihil nisi bene. (zu
An erst laut, dann flüsternd) Antoni!
Cito! Sed cave tibi. Mihi persuasum est Policiam Romanam me ubique
investigare. Si illi te videbunt, maximum periculum nobis omnibus instabit.
An:
Nemo me videbit. Omnes viae urbis mihi notae sunt. Remeabo brevi cum (ironisch)
„amicis“ tuis! Valete!
R/C: Vale!
(An ab)
R: Antonius, factotum tuum, re vera avis rara est.
C: Assentior,
sed certe non solum fidus, sed etiam homo sapiens est.
R: Spero
eum fidum esse - aliter in periculo maximo erimus. Et nunc vinum apporta,
carissima!
C:
Carissima? Et Antiphila? Cur eam invitavisti? Puto te me non amare. Ceterum:
ubi est pecunia raptata? Antiphilae
dedistine?
R:
Non ita est. Verum dico. Occultavi in loco abdito et secreto. Ego solus scio,
ubi pecunia sit. Sed post convivium tibi monstrabo.
C: O Rapax! Spero te mihi verum dixisse.
Nunc vinum apportabo. (C ab)
R:
Difficillimum est! Duae feminae, Cleobula et Antiphila. Amo Cleobulam, odi Antiphilam. Et vice versa: Odi Cleobulam, amo Antiphilam.
Carmen Catulli mihi nunc in mentem venit, quod incipit: „Odi et amo …”
Circulus vitiosus est. Sed variatio delectat.
C:
(kommt mit Wein, Gläsern und etwas zu essen zurück) Quid ais,
carissime?
R:
Nihil, nihil.
C:
Prosit! Ede, bibe, lude! Post mortem nulla voluptas!
R:
Ergo bibamus. Prosit! „Nunc est bibendum, nunc pede libero/ pulsanda tellus
...”(kostet den Wein) Hoc vinum egregium est, „egregissimum“ (sic),
ut ita dicam. Utinam di latronibus furibusque semper adsint!
C:
Hodie affuerunt, haha! Et
cras nobis iterum aderunt.
R:
(wird immer ausgelassener) Affuerunt, adsunt, aderunt!
C:
Rapax, ne clamaveris! Omnes te audire possunt.
R:
(nicht mehr ganz nüchtern) Omnes, omnes!
C: (die „Freunde“ nahen) Audio homines appropinquare, tace!
Obsecro te, tace!
R: (A, Ar und An treten ein)
Salvete amici! Salutem vobis dico. (R macht schon einen leicht
angeheiterten Eindruck) Edite et bibite
nobiscum!
Ar: Salve, Rapax! Quid novi? (auch die
anderen begrüßen sich) Dic mihi, quae sit causa huius convivii! Quare
gaudetis? (nimmt einen tiefen Schluck)
R: Gaudeamus,
quod ... (stottert) quod non in carcere sum. Haec
est satis causae, annon? Bibite! Cleobula apporta plus vini !
C: (gibt die Aufforderung an das Faktotum weiter)
Antoni, non ignoras, ubi vinum sit. Propera,
si vitam tuam amas .
An: Festina lente! Plenus venter non currit
libenter. (An ab)
Ar: Habeo
equidem veram causa celebrandi, quod Lotteria Romana mihi favit. Fortunatus
numerus quidem iam ante mihi notus erat, quod rota felix, vel „machina
Fortunae”, a me manipulata erat. Haha! Sed nunc in vino veritas! Sit mens
sana in corpore sano aut, ut dicunt in oppido Erlangensi: „Siemens (sic)
sana, Erlangen sana!” Bibamus, bibamus! (An kommt mit einem Tablett voller Gläser,
vielleicht auch etwas Essen, herein) Et nunc cantemus! (fängt an zu
singen, die anderen fallen ein)
[siehe auch „Neuauflage“]
1) Gaudeamus igitur,
2) Pereat tristitia,
iuvenes dum sumus!
pereant osores,
Post iucundam iuventutem,
pereat diabolus,
post molestam senectutem
quivis manet sobrius
nos habebit humus.
atque irrisores.
C:
Amici,
temperate vocibus vestris paululum, ne Policia Romana nos hic inveniat
Aulumque captet. Aulum enim captare non debent, quod cras cum Aulo in Graeciam
navigabo. O quam gaudeo ! Beatissima sum!
A:
Tu
cum amico meo Aulo?
Numquam! Iam pridem Aulus dixit se in Siciliam mecum navigaturum esse.
Mente capta es!
C: Tace, femina improbissima! Aule, quid isti
promisisti?
R: Ego
non, ego ... (fängt an zu stottern)
A: Tu
nil amas nisi pecuniam Auli, non Aulum ipsum! Novi te, avara es!
C:
Avara?
Nisi taces, te lumine oculorum privabo ! (macht die Geste des
Augenauskratzens) Te , te ...
A: Noli
me tangere! Bestia!
Ar: Feminae
, feminae ! Semper idem! Praestat me nunc abire.
An:
Recte dixisti, te sequar. (Ar und An ab)
Ar: (beim Hinausgehen) Amantes, amentes!
Aule, cur non respondes? Dic mihi! Ubi est pecunia raptata? Num isti dedisti? (zeigt
dabei auf A)
A: „Pecunia raptata“, non intellego.
C: Tace, femina improbissima! Aule, te rogavi!
R: Ego, ego ... (stottert
wieder)
C:
Ah,
nunc intellego! Mihi persuasum est vos pecuniam raptatam aliquo loco secreto occultavisse.
Aule, malum, nulla re nisi timore Policiae Romanae oppressus ad me confugisti.
O mendax! Te odi ! Sed non diu pecunia raptata gaudebitis! Policiae
Romanae omnia narrabo.(in diesem Augenblick stürmt die durch das
allgemeine Geschrei alarmierte Policia Romana unter Führung des Praefectus
herein, außerdem ist Mordax dabei, um Aulus Rapax zu identifizieren)
R: Periculum
instat! Fugae vos mandate! Periculum in mora! Policia Romana! (die
Soldaten nehmen R in den „Polizeigriff“ )
P:
Sero
est. Ne loco cesseritis! (die „Gaunergesellschaft“ versucht trotzdem
zu fliehen) Ne cesseritis!
Aulum Rapacem investigamus. (wendet
sich an M) Mordax, istene Aulus est?
M: Ita est. Bene eum novi.
P: Tenete eum et in carcerem publicum ducite! Nunc pecuniam raptatam
investigate! Investigate ubique diligentissime !!! Ubi corpus delicti est? (die Soldaten fangen an zu suchen)
C:
(zu R) Improbissime, in carcere vitam agitato! Numquam te
visitabo. O te odi!
P: Tace, femina! Nonne scis, ubi pecunia raptata
sit?
C: Ego? Utinam scirem! Mihi persuasum est eum pecuniam aliquo
loco secreto occultavisse. Hic
non est.
Ms: Pecuniam invenire non potuimus, quamquam ubique
diligentissime investigavimus.
P: Aulum
Rapacem in carcerem ducite ! (drohend) Ibi nobis omnia - iterum dico - omnia
- narrabit, si vitam suam amat.
R: Heu me miserum! (R
wird abgeführt) Sed memento: hodie mihi, cras tibi!
C:
(schadenfroh) Suum cuique!
A:
(traurig)
Sic transit gloria mundi. (wieder Hoffnung schöpfend) Sed nondum
omnium dierum sol occidit.
VI.
SCAENA SEXTA
"Rapax im Gefängnis"
(R, A, SPURIUS: Sp)
Sp: Aule, Antiphila adest et te visitare vult.
R: O, hoc nuntio valde delector.
Sp:
Ita est. Aut, ut aliter dicam, manus manum lavat. Praeterea: pecunia sola non
reddit hominem beatum, sed animum levat, ut Germani dicunt.
R: Recte
dixisti. Pecuniam accipies.
Et nunc Antiphilam duc in carcerem. (Sp geht hinaus, um A zu
holen) Amor vincit omnia. Antiphila quasi
dea ex machina est.
A:
(A
wird von Sp hereingeführt) Ut vales, carissime?
R: Non
sum, qualis fui. Sed dum spiro, spero.
Iste locus autem tristissimus est. Adiuva me, Antiphila!
A: (flüstert)
Ne desperaveris! Bono animo es! Habeo enim consilium callidissimum, quo te liberabo,
(Sp kommt näher und möchte das Gespräch belauschen)
R: Volumus colloqui de
re privatissima. Antiphila tibi centum denarios dabit, nisi nos turbabis.
Sp:
Ah, intellego. Ante ostium expectabo. (will nach draußen gehen) Sed
quid video? Quid hoc est? (deutet
auf Antiphilas „Fresskorb“)
A:
Cibos Aulo apportavi, quod mensa carceris Romani modestissima est.
R: Aqua
et panis - est vita canis!
Sp: Ita
est! Num putas Carcerem Publicum Romanum
hospitium esse? Cibi condimentum fames est. Momentum, omnia videre debeo. (inspiziert den Korb)
Aha, panis, mala, caseus, vinum. Habeas!
A:
Custos liberalis et nobilis es. Hoc vinum (holt die Flasche heraus)
etiam tibi placebit, Spuri. Satis vini habeo. Visne bibere aliquid?
Sp: (möchte R an sein Versprechen erinnern) Rapax!
R: (ironisch) Quid est, „amice“?
Sp: Bene meministine, quid dixeris?
R: Dico
multa, si dies est longus.
Sp:
Denarii !!!
R:
Ah, denarii. Nunc memini. Paene oblitus sum. Certe accipies, quod meruisti. Ne dubitaveris!
Sp: Gratias tibi ago. Et nunc bibamus!
A:
(reicht Sp das „präparierte“ Glas) In vino
veritas! Prosit!
Sp: Prosit! Hm! Hoc vinum profecto
egregium est. De gustibus non est disputandum. Nunc ante ostium expectabo.
Ne diutius collocuti sitis!
A: Colloquium
brevissimum habebimus. (Sp geht will vor die Tür
gehen, fängt plötzlich an zu
torkeln und fällt wie vom Blitz getroffen so um, dass die Beine gerade noch
in die Bühne hineinragen)
Aule, vide, id, quod apportavi!
R: Iam vidi: panem, mala, caseum, vinum
apportavisti.
A:
O sancta simplicitas! Non solum apportavi ea, quae vides, sed id, quod non
vides.
R: Non
intellego!
A: Panis
non ad edendum aptus est.
R: ... non ad edendum aptus?
A: ... quod limam
continet - RITSCHE - RATSCHE !!!
R: Lima?
A: Ita est. Sed nunc propera. Ne cessaveris! (R
tut so, als ob er aus dem Brot, das ihm A zuvor durch die Gitterstäbe
gereicht hat, eine Feile, bzw. Säge herausholt)
R:
O, Antiphila, profecto callidissima es. (zögert
plötzlich) Sed custos me audiet, si limam adhibebo. Quid faciamus?
R: (fängt an die Gitterstäbe durchzusägen)
Lima in carcere profecto ultima ratio est, aut, ut aliter dicam, „in dubio
pro lima“.
A: Aule, sententias tuas non iam tolerare possum.
Ubi didicisti?
R: In
Ohm-Gymnasio, illa schola praeclarissima, quae nunc centum quinquaginta
annos floret, qua re demonstratur „non scholae, sed vitae discimus“. [bzw. eine Anspielung auf die jeweilige Schule!] (schleicht
sich mit A davon und nimmt die Säge mit) Haha, corpus delicti! Nunc omnia mea mecum porto.
VII.
SCAENA SEPTIMA
"Spectaculum diei - Televivio Romana, pars secunda"
(Ton: ARD „Tagesschau”)
NARRATORES TELEVISIONES: N1, N2
N1:
Hoc est spectaculum diei! Spectatores auditoresque audite nunc nuntios
novissimos! Habemus nuntium gravem, qui ad
Aulum Rapacem, latronem furemque periculosissimum, alias Kleptomanigem,
pertinet. Praefectus, qui Policiae Romanae praeest in studio nostro
televisorio est et vobis omnia narrabit. Praefecte praetorque, quaeso!
P:
Gratias! Heri Aulus Rapax e Carcere Publico Romano erupit, sed hodie eum
iterum captavimus. Apparet Spurium, eius custodem,
vinum in officio bibisse, quod veneno fortissimo mixtum erat. Putamus
Spurium ab Antiphila corruptum esse, sed testimonium deest, quod Spurius etiam
nunc plenus vini est et nondum loqui potest. Invenimus hoc corpus delicti:
Haec est ampulla, quae continebat vinum veneno mixtum. In ampulla impressa
digitorum vestigia Antiphilae dactyloscopia detecta sunt. Hodie Aulum Rapacem
iterum captavimus, cum pecuniam raptatam e loco abdito ablaturus esset. Solus
fuit. Ignoramus, ubi Antiphila sit. Cras
iudicium capitale de Aulo Rapace habebitur. Nunc est in carcere securissimo, e
quo numquam effugere poterit.
N2: Praefecte praetorque, gratias! Audite nunc reliquos nuntios diei:
Europa: Unda aerobica - sic appellata - ex America importata nunc
postremo ad Europam pervenit. Hic est modus quidam
novus membra corporis movendi musica rhythmica Africana adiutus.
Nonnulli medici „orthopaedici” illos gymnasticos fanaticos monent, ne
illius sententiae immemores sint: QUIDQUID AGIS, PRUDENTER AGAS ET RESPICE
FINEM!
Roma: Horribile dictu! Nocte praeterita Forum
Romanum et Capitolium verbis insolentibus affecta sunt. Auctores huius
facinoris Asterix et Obelix, isti duo Galli impudentes, in suspicionem
adducuntur. Hi sunt graffiti in muris inscripti: „ROMANI SUNT VERE INSANI,
QUOD GALLI (EIS ITERUM) EVASERUNT 'DALLI-DALLI'!” [hier folgt in
der „Neuauflage” die SPORTSCHAU mit HERCULES]
Nunc est claudendum. Transmissio
televisoria finita est.
VIII.
SCAENA OCTAVA: "Gerichtsverhandlung"
(IUDEX: I; MINISTER: Mi; dazu R, L, C, Sp, Ms)
Mi: Silentium servate! Surgite!
(R (in Ketten) und Ms erheben sich)
I:
(ludex
tritt gemessenen Schrittes ein) Salutem vobis dico. Considite, quaeso, et favete linguis! Inter
omnes constat me severum at iniustum esse, quod mea est sententia: „Fiat
iustitia, pereat mundus!“ Cum (sic) ira et studio
iudicium publicum nunc committo, quod ad Aulum Rapacem, alias Kleptomanigem,
pertinet. (klopft dreimal mit seinem Hammer) Audite nunc - non in
extenso, sed in nuce - facinus capitale, cuius Aulus Rapax accusatus est.
(zu Aulus)
Accusatus es Lucio Lupo sica institisse et pecunia - summa summarum mille
milibus sestertium - privavisse. Tum celerrime avolavisti. Deinde captus es et in Carcerem Publicum Romanum ductus
es. Tum e carcere clam evolavisti, postquam auxilio Antiphilae cuiusdam
Spurium custodem officium suum neglegentem vino veneno mixto ebrium reddidisti.
Tum lima ferrum carceris fregisti. Heri autem a Policia
Romana in flagranti iterum captus es, cum pecuniam raptatam e loco abdito
ablaturus esses. Quare probatum est te innocentem non esse, cum alibi non esses. Nunc tua res
agitur. Audiatur et altera pars! (R
schweigt) Aule Rapax, dicere aliquid pro domo an tacere
vis?
R: Sine advocato meo nihil dicam. Taceo ut sepulcrum.
I: Qui tacet, consentire videtur.
Nunc introducite testes! Audiamus
primum Lucium Lupum.
Mi: Luci Lupe! (führt L herein)
L: Salve iudex!
I: Salve, Luci Lupe! Novistine hunc virum? (zeigt auf R)
L: Non
ignoro faciem eius improbissimam. Iste mihi sica institit et pecunia mea
carissima me privavit. Tabulam rasam fecit. Pauperrimus sum. O dies ater! O tempora. o mores!
I: Luci Lupe, multum,
non multa! Puto te veritatem paulum exaggerare. Verba tua cum grano salis
sumenda sunt. De facto inter omnes constat te divitissimum
esse. Praeterea pecunia raptata
tributaria est. Puto te pecuniam occultavisse, quod
tributa vitare voluisti.
Nonne habes numerum secretum Helveticum?
L: Quid hoc est ad rem? Ubi est pecunia mea? O
pecunia!
I:
Non iam pecunia tua est.
Ad Aerarium Publicum Romanum delata est. Censeo id satis poenae esse.
L: Summum
ius, summa iniuria! Iudex, tu es advocatus diaboli!
I: Luci Lupe, tempera voci tuae, nisi in carcere vitam
futuram agere vis. Nosce te ipsum! (zu Mi)
Eum abduc et introduc Cleobulam! (L wird von Mi herausgeführt)
Mi:
Cleobula!
C:
(C wird von Mi hereingeführt) Salve iudex!
I:
Salve, Cleobula. Nonne Aulus Rapax, alias Kleptomanix, amicus
tuus est?
C: Iste?
Non iam! Fuit
amicus!
I:
Accusaris Aulum Rapacem occultavisse.
C: Verum
non est. Ego eum non occultavi, sed iste ad me venit. Nuda veritas est istum
sua sponte ad me venisse - s i n
e p e c u n i a !!!
I:
Quod
verum est. Nam pecunia raptata in loco abdito et secreto
inventa est, cum Rapax solus, sine ullo comite, pecuniam ablaturus esset.
C: Quare
demonstratur me innocentem esse.
I: Quod verisimile non est. Sed „in dubio pro
rea“! Absolvo te, Cleobula. Sed cave tibi. Amici
tui non semper ...
C: I s t e (zeigt
auf R) amicus meus non est …
I : ... Silentium, nisi vis damnari, quod latroni
affuisti! Mulier taceat in iudicio! Bene memento illius proverbii „Fide, sed
cui vide!” (zu Mi) Cleobulam abduc et Spurium introduc! (Mi
führt C nach draußen)
Mi:
Spuri!
Sp:
(Sp wird von Mi hereingeführt, wirkt etwas gedrückt)
Salve, iudex!
I: (streng)
Salve! Spuri, apparet te officium custodis Carceris Publici Romani neglexisse...
Sp: Sed iudex ...
I: Tace,
nisi rogatus es! Punctum saliens est te ab Antiphila corruptum esse.Vinum tibi
dedit, quod veneno quodam fortissimo mixtum erat. Non ignoras in officio non
bibendum esse. Nonne verum est?
Sp:
Verum est, sed nolens volens vinum bibi. O
iudex, obsecro te! Si Antiphilam scires! Mihi persuasum est etiam
te aliquid ab ea accepturum esse. O, illa est femina, quae animos virorum valde perturbat temptatque! Nulla
regula est sine exceptione!
I: Tace,
improbissime! O tempora, o mores! Prisca Romana virtus, ubi es? Damno te,
Spuri, longi laboris aut, ut aliter dicam, ad orandum et laborandum. Vitam
tuam futuram agitato in
carcere, quod ante
carcerem officium tuum neglexisti. (zu
Mi)
Eum abducl
Sp: (im Hinausgehen) O fallacem hominum spem!
I:
(klopft dreimal mit dem
Hammer)
Et nunc Aulus Rapax! (R in Ketten, unter schwererer Bewachung der Ms;
I klopft dreimal mit dem Hammer und verkündet das Urteil ) Aule
Rapax, quia es latro et fur
periculosissimus et quia e Carcere Publico Romano erupisti, ex cathedra et ex
officio exemplum statuo: Damno te
ad bestias!!! In
Circo Maximo cras cum leone
pugnare debebis.
R: Clementia, clementia! Obsecro te, iudex! Ne me ad bestias
damnaveris! Mea culpa, mea maxima culpa!
I:
Sero est. Male parta, male dilabuntur. Praeterea: facta infecta fieri nequeunt.
De iudicio non est disputandum! Idem iudicium fit de Antiphila in absentia.
Principiis obstare debemus. Roma locuta, causa finita.
R:
Miserere
mei !
I: Non
misereor, quod sum severus at iniustus.
R:
Summum
ius, summa iniuria! Ceterum censeo ...
I:
(schneidender Stimme) Omitte haec! Veto. Nihil censes. Salus publica suprema lex esto! (zu Mi) Eum
abduc!
R:
(beim
Hinausgehen) Veni, vidi, et victus sum.
IX.
SCAENA NONA
"Circus Maximus"
(IMPERATOR: Im; LEO: L; P, R, Ms, Alii)
P: (zu den Ms) Aaaaa-ttendite!
Aaaad selllammm! Selllam,, tolllite.
I-te! (die Soldaten marschieren mit dem in der Sänfte
sitzenden Imperator los) Et nunc musica! (es ertönt der „Imperator
Song“ vom Band, alle außer dem Imperator singen aus Leibeskräften mit;
Melodie von „God save our gracious Queen ...“) [Nachtrag: P
spricht mit betont zackiger Kommandostimme, die Ms bewegen sich
ebenfalls zackig, Im grüßt huldvoll, läßt sich von einem Sklaven
eine Schale mit Weintrauben reichen etc.]
1) DI
SERVENT NO-OSTRUM
2) DI SERVENT NO-OSTRUM
IMPERATO-OREM
IMPERATO-OREM
O-OPTIMUM!
O-OPTIMUM!
DENT EI VICTORIAM
VIVAT ET CRE-ESCAT,
ETIAM GLORIAM,
SEMPERQUE FLOREAT!
UT NOBIS IMPERET,
GLORIA (I)N EXCELSIS
IMPERA-ATOR.
IMPERA-ATORI!
(während
der Hymne wird Im einmal mit großem Gepränge auf seiner Sänfte von
links nach rechts in einem Halbkreis um die Bühne getragen, dann nimmt er
auf seinem „Thronsessel“ Platz; die Soldaten treten zurück, der
Praefectus stellt sich neben den Imperator)
Im:
Praefecte,
dic mihi! Quis hodie ad bestias damnatus est?
P: Aulus Rapax quidam, alias Kleptomanix,
Imperator, optime, maxime.
Im: Haha, nomen est omen.
P: Ita est. Kleptomanix est fur latroque
periculosissimus.
Im:
(etwas
angewidert) Odi profanum vulgus et arceo. Sed dic mihi! Cuius facinoris
capitalis iste condemnatus est?
P:
Lucium Lupum, illum Romanum divitissimum, pecunia - summa summarum mille
milibus sestertium - privavit. Captatus est, sed e Carcere Publico Romano
fraude effugere potuit. Postea iterum captatus est.
Im:
Apparet Aulum Rapacem non solum periculosum, sed etiam callidum esse. Est homo
vere politicus...
P: Sed
Imperator, optime, maxime ...
Im: Et Lucius Lupus, ni fallor, pecuniam suam in Helvetiam transferre solet
tributa vitaturus.
P:
Ita est, Imperator, optime, maxime.
Im:
Non doleo, quod privatus est. Puto eum vere „rapacem” esse, quod
multos cives rem publicamque ipsam pecunia privavit.
P: Sed Imperator, optime, maxime, nonne lapsus linguae est? Lucius Lupus
Senator praeclarissimus est. Non intellego ...
Im: Ita est, non intellegis. Sit venia verbo, sed mundus vult decipi. Nunc
autem spectaculo nos demus aut, ut aliter dicam, post panem (verspeist genüsslich
eine Weintraube) circenses! Quam
pugnam spectabimus?
P: Pugna, in qua damnatus „omni auxilio
removente” (sic) ...
Im: Praetor non supra grammaticos! Ablativum
absolutum recte construere debes!
P: Mea maxima culpa, Imperator, optime, maxime! Me corrigo, audi: „Pugna, in
qua damnatus omni auxilio remoto tantum manibus contra leonem
ferocissimam pugnare debet”.
Im: Praefecte praetorque! Leo est verbum masculini generis,
non feminini! Quo libro usus es linguae Latinae discendae
causa?
P: Sed
Imperator, optime, maxime ...
Im:
Responde! Quo libro usus es linguae
Latinae discendae causa?
P: Liber,
quo usus sum, Instrumentum
[„Roma“, „Felix“ etc.] appellatur.
Im:
Puto hunc librum in indice librorum prohibitorum includendum esse.
P: Sed iste ... (korrigiert sich wieder) ista leo est leo feminini
generis, nomine Soheila. Soheila
est leo Persica ferocissima!
Im:
Placet. (Gebrüll der Löwin wird hörbar) Amo pugnas crudeles. (R
wird von zwei Soldaten auf die Bühne gestoßen, das Gebrüll der Löwin wird
lauter)
P: Ave imperator, moriturus te salutat (zu sich selbst) De me
actum est. Sed „dum spiro, spero“.
(versucht zurückzuweichen, wird aber von den zwei Soldaten zurückgestoßen)
Leo: (kommt brüllend auf die Bühne, brüllt undeutlich)
Ades mihi! (bewegt sich langsam hinkend auf den ängstlich zurückweichenden
R zu)
Im: Non intellego. Leo
aliquid clamare videtur.
Leo: (brüllt) Adiuva me!
R:
Timeo, timeo. Vae victis! Leo me lacerabit devorabitque.
Leo:
(brüllt
nach wie vor) Nonne me audivisti, nonne linguam Latinam intellegis? Ubi linguam Latinam didicisti? Ades mihi!!!
Spina in pede meo est et dolores maximos mihi affert.
R: Quid?
Audio recte an me illudit amabilis insania? Leo, qui Latine loquitur. Non credo.
Leo: ... quae loquitur, sum enim leo feminini generis. Ades mihi, quaeso.
Non te lacerabo, si istam spinam ex pede meo extrahes. (streckt
ihre Tatze R entgegen)
R:
(umkreist
die Löwin vorsichtig, die Löwin gibt sich jetzt ganz friedlich. Im
und P verfolgen das Geschehen ebenso wie die anderen Zuschauer mit ungläubigem
Staunen) Credo, quia absurdum! Nil admirari! Te libenter adiuvabo. Da mihi pedem tuum,
ut spinam stante pede extraham. (die Löwin streckt ihre Tatze vor und lässt
sich den Dorn herausziehen; im Circus Maximus herrscht atemlose Stille, dann
bricht Jubel los)
Im:
(will sich die Volksmeinung zu Nutze machen, zeigt
mit dem Daumen nach oben)
Aule Rapax, tibi parco (Jubel) et vitam tibi do. Integer
abeas! Sed semel pro semper te admoneo ne iterum facinus committas.
R: Quod tibi gratissime promitto. Re vera homo
novus sum.
lm: Quod verum fore spero. Leonem loquentem tibi dono do. Sed
bene memento: pacta sunt servanda, nam „quod licet Iovi non licet bovi”!
(alle
Schauspieler, auch diejenigen, die in dieser Szene nicht auftreten, stellen
sich im Halbrund auf und singen den
Schlussssong:)
FINIS
Kurze
Vorschläge zur einer etwaigen Neuauflage von
AULUS RAPAX:
1) Vielleicht noch eine SCAENA DECIMA,
wieder mit Einsatz der „Zeitmaschine?
2) Eine
Art „Sportschau“ nach der Asterix und Obelix Meldung in SCAENA
SEPTIMA als Gegenstück zur „Lotteria Romana“ Die „unda aerobica“
Meldung entfällt ebenso wie die Papst Meldung. In der Sportschau tritt HERCULES,
vir firmissimus et heros noster, auf. Er nimmt an einem CERTAMEN OLYMPICUM,
(bzw. Weltrekordversuch) teil, bei dem er ein Riesengewicht (z. B. einen
supergroßen Globus) stemmt.
3) CANTORIX: Can , ein römischer
Rockstar und Popsägner: SCAENA QUINTA
R: Multos amicos habeo. (muss überlegen) Argentumdonidam,
Cantorigem, illum bardum carminum popularium,
Antiphilam...
(Unter Umständen kann hier auch noch ein
weiterer Freund eingebaut werden, der dann als Musiker bei „GAUDEAMUS IGITUR“auftritt.)
Ar:... et nunc cantemus! (gröhlt
grauslich, die anderen halten sich die Ohren zu)
R: Heus tu, Cantorix, serva nos! Argentumdonida,
tace!
(Cantorix, mit walkman, in Glitzerkleidung, scheint nichts zu hören, wiegt
sich verzückt zu irgendwelchen Rhythmen -
„flashdance“, „ breakdance“, „ hip-hop“ etc.? - und hat bereits kräftig
dem Wein zugesprochen. Rapax nimmt das Hörrohr
des Antonius, dreht es um und funktioniert es so zum Megaphon um.) Cantorix!
Can: (streift
die Kopfhörer ab, gönnerhaft, ölig) Quid est, mi admirator fanatice?
R:
Amice, tu es bardus vere optimus temporis nostri - quasi Orpheus secundus, ut
ita dicam.
Can: (geschmeichelt)
Oh, mihi blandiris!
R: Verum dico. (Die anderen, außer
Argentumdonida, pflichten ihm bei.) Amice, volo audire carmen tuum novissimum, quod nunc numerum primum in CHARTA MUSICAE POPULARIS occupat.
Omnes: Volumus audire illud carmen tuum, volumus,
volumus!
Can: Amici, amici! Certe ad illud „GAUDEAMUS IGITUR“ refertis.
Omnes: Ita est, GAUDEAMUS IGITUR! Canta Cantorix!
Can: Bene, bene. Libenter, libentius, libentissime canto. (räuspert sich, Stimmgabel etc., der „Show“ sind keine Grenzen gesetzt) Tu Aule mihi
tibia tua ades! (Je nachdem, welches Instrument die verschiedenen
Schauspieler beherrschen, werden noch weitere Instrumente eingeführt.)
R: Adero. (Cleobula: lyra; Argentumdonida: cornu; Antonius: triangulum,
etc. Auch Antiphila sollte ein Instrument spielen
und vielleicht noch ein besonders guter Musiker, der nur zu diesem Zweck hier
eingebaut wird und als weiterer ,,
Freund“ von Aulus Rapax firmiert)
Can: (schlägt den Takt) A-unum, a-duo,
a-tria! (Cantorix nimmt lässig das Mikrophon und fängt, nachdem die „Instumentalisten“
die Melodie angespielt haben, in bester Schlagersängermanier zu singen an.)
(Neben den 2 Strophen in in SCAENA QUINTA: 1) Gaudeamus
igitur und 2) Pereat tristitia jetzt noch neu:)
3) Amor vincit omnia,
Puerum et puellam.
Nunc re vera est amandum,
Nunc re vera est bibendum.
Quare gaudeamus !
P.S. Einer
eigenen Bearbeitung von AULUS RAPAX sind keine Grenzen gesetzt.
Vielleicht hat ja jemand Lust, AULUS RAPAX
zu adaptieren? Auch nach 20 Jahren (!) lässt sich vielleicht noch die eine oder
andere Idee oder
Szene
verwenden. Die vorliegende Version wurde mit einer 8. Klasse (L2), also nach
zwei Jahren Latein aufgeführt. Die „Urfassung“ von AULUS RAPAX
wurde 1980 mit einer 7. Klasse (L2), also nach nur einem Jahr
Latein aufgeführt, ein Unterfangen, dessen Tollkühnheit den auctor
heute noch verwundert. Die actores und actrices dieser besagten „Urfassung“ waren es dann auch, die LUPUS BORUSSIAE dazu drängten,
ein weiteres lateinisches Theaterstück
zu verfassen. So entstand das Sciencefiction Spektakel UTOPIA, ein Stück,
das dann in verschiedenen „Stufen der Fertigstellung“ (oder vielmehr
„Unfertigkeit“) in den Jahren 1981 und 1982 insgesamt zehnmal
aufgeführt wurde.
Der Text von UTOPIA findet sich
ebenfalls im im Cyberspace, einem der
Materie nicht unangemessenem Ort!